หนทางข้างหน้ายาวไกล
ถนนเส้นนี้สิ้นสุดตรงไหนก็ไม่รู้
ความฝันที่อยากมีคนเคียงข้าง. . . คอยเฝ้าดู
ยิ่งคิด. . . ยิ่งหดหู่. . . และหวั่นใจ
ไม่อยากรบเร้าให้คุณมาผูกพัน
ความรักเราต่างกัน. . . ไม่อาจลงตัวได้
สิทธิ์ของฉันคือเฝ้ามองอย่างห่วงใย
ปลอบตัวเองอย่างหมองไหม้. . .ขณะคุณกุมมือใครผ่านสายตา
ก่อนที่หัวใจจะกลายเป็นผุยผง
อยากดับความรักที่มั่นคงและความห่วงหา
ก่อนที่ความฝันค่อยๆดับลงกับน้ำตา
ก็ได้แต่หวังว่า. . .คุณจะกลับมาเป็นคนของหัวใจ
หากหัวใจจะสลายกลายเป็นผง
ขอดับลงตรงที่เริ่มค่อยเสริมใหม่
เมื่อไม่มีที่ให้เราเป็นเงาไป
จะฝืนดึงทำไมให้ใจตรม
หากหัวใจเขาไม่ว่างบนทางรัก
ก็จงหักตัดใจลาก่อนพาขม
รู้ว่าเจ็บเจียนตายคล้ายสิ้นลม
ดีกว่าบ่มไม่ก่อเกิดกำเนิดเรา
