ด้วยจิตคารวะ
พี.พูนสุข:
หนังสือ
คำต่อคำนี่แหละคือสื่อภาษา
มือต่อมือนี่แหละมีชีวิตชีวา
หน้าต่อหน้านี่แหละหนอ ใจต่อใจ
เปิดหนังสือ เพื่ออ่าน งานความคิด
เปิดชีวิต เพื่ออ่าน ความฝันใฝ่
เปิดทางทอง เพื่ออ่าน การก้าวไกล
เปิดทางชัย เพื่ออ่าน สันติธรรม
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
พี.พูนสุข:
ศิลปะ การเล่นคำโดยวิธีย้ำคำ (Repetition) จินตนา ปิ่นเฉลียว แสดงได้อย่างงดงาม
เสียเสรีเอกราชชาติถนอม
เสียศักดิ์พร้อมเกียรติภูมิกลุ้มไฉน
เสียดายด้วยนิยามความเป็นไทย
เสียยศไปเป็นทาสอนาถนาน
ทั้งเสียชื่อเสียหน้าพาเสียศรี
เพราะเสียทีศึกระเหี่ยเสียแรงหาญ
เสียเมืองมิ่งทิ้งกากเป็นทรากกราน
เสียสถานวัดวาศรัทธาปวง
โอ้เสียทัพอัปยศหมดวาสนา
เสียสรรเพชญพุทธาน้ำตาร่วง
ทั้งวัดวังพังพินาศอนาถทรวง
เสมอดวงดอกฟ้ามาแหลกลาญ
จินตนา ปิ่นเฉลียว
(อาจารย์ เจือ สตะเวทิน -คำวิจารณ์เรื่อง เพลงยาวอยุธยาวสาน)
พี.พูนสุข:
จิตร ภูมิศักดิ์
ศิลปิน นักคิด นักเขียน นักวิจัย
และนักรบของประชาชน
"ชีวิตคือการต่อสู้" สู้ใครเหวย?
วานช่วยเผยคู่ต่อสู้ข้าอยู่ไหน
"ชีวิตคือการต่อสู้" สู้เพื่อใคร?
สู้อย่างไร?....นักปรัชญาบอกข้าที
จิตร ภูมิศักดิ์
..ชีพนี้จักอุทิศพลีเพื่อกอบกู้ธรรม
จักจองล้างทรราชย์ระยำ
ให้โลกร่ำลือในวีรกรรม
ตราบชั่วฟ้าดินจักสิ้นมลาย..
จิตร ภูมิศักดิ์
เพลงมาร์ชเยาวชนไทย
" ตื่นเถิดเยาวชนไทยทั้งผองน้องพี่
สามัคคีรักร่วมน้ำใจ
เยาวชนคืออาทิตย์อุทัย
สาดแสงกำจายเรืองรองแหล่งหล้า
ปลุกชีวิตและสร้างความหวังเจิดจ้า
เพิ่ออนาคตผองเพื่อนไทย
ชาติประชารอพลังเราอันเกรียงไกร
ด้วยดวงใจร้อนรนเรียกรอ
มาตุภูมิและประชานั้นคือดวงใจ
จะพิทักษ์รับใช้เทียมดวงวิญญา
ร่วมพลังสร้างสรรค์พัฒนา
ทั้งชาติและประชาไทยมุ่งสู่ความไพบูลย์"
จิตร ภูมิศักดิ์
ดั่งเทียนผู้ถ่องแท้แก่คน
น้อมคารวะ..วาระมรณกรรมครบรอบ ๔๕ ปี
๕ พฤษภาคม ๒๕๕๔
พี.พูนสุข:
ใบไม้ป่า
บทสดุดีความดีงามและการจากไปของ จิตร ภูมิศักดิ์
ใบไม้ร่วงหนึ่งใบในราวป่า
ยังดีกว่าใบไม้เหลืองในเมืองหลวง
ที่รอปลิดหล่นเปล่าประโยชน์ปวง
เป็นด่าวดวงดำเปื้อนในป่าคน
ใบไม้ป่าร่วงแล้วได้เลี้ยงป่า
ทิ้งลงมาเลี้ยงรากเลี้ยงลำต้น
เหมือนแม่ให้นมลูกปลูกฝังจน
ลูกเติบตนโตแทนเต็มแผ่นดิน
เมื่อเมืองคนคับคั่งด้วยคนป่า
คนดีก็ด้อยค่าเหมือนกรวดหิน
เมื่อสัตว์ป่าสร้างป่าไว้หากิน
สัตว์เมืองก็ต้องสิ้นวิสัยเมือง
ใบไม้ป่าชื่อ จิตร ภูมิศักดิ์
ได้ร่วงแล้วลงเป็นหลักให้โลกเลื่อง
ดั่งเทียนป่าปลุกแสงขึ้นแรงเรือง
ไม่เปล่าเปลืองลมปราณที่ต้านลม
ลมประสานเสียงแคนว่าแค่นแค้น
เปิบข้าวทุกคราวแค่นความขื่นขม
เหงื่อกูรินตากูแล้งน้ำแห้งตรม
ร่างกูซมซานไข้จนเขียวคาว
เสียงปืนดังเปรี้ยงกว่าเสียงปาก
ก็ปิดฉากชีวิตมืดมิดหนาว
แต่วิญญาณคือทิพย์ที่ยืนยาว
ดั่งดวงดาวยิ่งดึกยิ่งตื่นตา
กาลเวลาฆ่าจิตร ภูมิศักดิ์
กาลเวลาก็ตระหนักประจักษ์ค่า
กาลเวลาฆ่าคนดีทุกทีมา
แต่เวลาก็ทูนเทิดเชิดคนดี
ใบไม้ร่วงหนึ่งใบในราวป่า
เพื่อแตกมาเป็นใบใหม่ในทุกที่
จิตรหนึ่งดวงดับไปในวันนี้
เพื่อจะมีจิตรใหม่มากมายดวง
ถ้าสัตว์เมืองสร้างเมืองเป็นป่าได้
เราก็เหมือนใบไม้ในเมืองหลวง
ที่โหยหาป่าเขาเปลี่ยวเปล่าปวง
จิตรจะร่วงลงทั้งป่าเข้ามาเมือง
....................
อาจารย์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
กวีรัตนโกสินทร์และกวีซีไรต์
พี.พูนสุข:
น้ำสองสี
ต.โขงเจียม อ.โขงเจียม.จ.อุบลราชธานี
แผ่นดินย้อมน้ำเป็นสีครั่ง
โขงหลั่งหลากข้นนองขุ่นไหล
แรงปราดสีปูนประดังไป
บรรจบลงในปากน้ำมูล
ตัดสายน้ำสวยเป็นสองสี
สองน้ำเปี่ยมปรี่ประสานสูรย์
ส่่องสองน้ำเข้มทวีคูณ
เป็นโขงสีปูนมูลสีคราม
เขียวไม้ชายตลิ่งตลอดรอบ
ฟ้่าครอบขอบพ้นภูผาหลาม
ไผ่รายลงทอดเป็นทิวงาม
ฝั่งงามน้ำงามแผ่นดินดี
ชื่นชื่นลมชายมาเฉื่อยฉ่ำ
เย็นยามเย็นย่ำน้ำสองสี
โขงงามมูลงามถึงลำชี
มือใครไหนที่ทอดพิทักษ์
....................
..เขียนแผ่นดิน-เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์..
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว