ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Soonjun]

ถึงโลกวุ่นวายสับสน
ผมยังรักษาตัวตนแม้ในถนนแห่งความห่างเหิน
ตั้งมั่นจริงใจ ช่วยผมผ่านเลวร้ายที่ต้องเผชิญ
ทุกรอยเท้าที่ก้าวเดิน จึงไม่มีรอยยับเยินของใจ

ความรู้สึกที่ถูกบันทึกในทรงจำ
เรื่องราวบอบช้ำไม่จำเป็น จริงไหม
มีเพียงทรงจำเดียว ตั้งแต่ต้นจนถึงที่สุด..ต่อไป
มองสรรพสิ่งอย่างไม่หวั่นไหว นี่สิดีต่อใจจริงๆ

[PIKuL]

กว่าที่จะเข้าใจ..นัยยะแห่ง"ชีวิต" เข้าใจถึง"ความคิด" และความเป็นไปของสรรพสิ่ง ก็คงบอบช้ำมาไม่น้อย...กว่าจะรู้ว่าที่พักพิง ก็คือ ใจที่หยุดนิ่ง...อย่างธรรมดา เรียนรู้ความเจ็บปวด...เพื่อก้าวผ่าน เข้าใจลึกถึงสันดาน..."ความโหยหา" เมื่อมองเห็นซึ้งต้นเหตุ..ด้วยปัญญา ย่อมวางได้...กับความธรรมดาที่เป็นไป รู้เพียงรู้ เห็นเพียงเห็น...สภาวะ รู้ว่าสิ่งใดควรลด ละ อย่าหวั่นไหว เห็นเป็นเหตุ เคยตั้งอยู่ ดูด้วยใจ ยามดับไปก็สูญสิ้นไม่ยินดี.

[Soonjun]

ชีวิตยังต้องดำเนิน..
ในขณะที่เพลิดเพลิน..จองจำผู้หมางเมินโลกไม่ไห้หนี
โซ่ตรวนและขื่อคา..
คือดิ้นรนแสวงหา..สมปราถนาอันน่ายินดี
ถึงจะเฝ้าดูแลรักษาเต็มที่..
แต่สิ่งที่มีก็ยังต้องพลัดพรากเหมือนเดิม

ช่างเถอะ..ยังต้องใช้ชีวิตต่อไป
เพื่อดูแลกำกับใจ..ไม่ไห้หวั่นไหวเห่อเหิม
ชีวิตในแต่ละวัน..สิ่งดีดีต้องถูกสร้างสรรแต่งเติม
ไม่ได้คาดหวังจะอะไรเพิ่ม..
แค่สงบ..เย็นใจเหมือนเดิม..ก็พอ

ขอบคุณที่ร่วมกระทู้ครับ คุณพิกุล..

[แป้งน้ำ]

ยังคงหยุดอยู่ที่บรรทัดเดิม
ไม่มีสิ่งใดเพิ่มเติมให้เขียนต่อ
ที่จริงตอนนั้น . . . มันก็ดีพอ
ควรมูฟออนแล้วไปต่อ . .. สักที

ดอกไม้ดอกใหม่ยังทยอยผลิบาน
แทนที่ดอกโรยราเมื่อวานนี้
เรื่องราวใหม่-ใหม่ ภายใต้ท้องฟ้ายังมี
บางวันรุ้งถักทอสี . .. หลังฝนพรำ

ทั้ง-ทั้งที่รู้ว่าเป็นเรื่องธรรมดา
ก็แปลกดีที่ยังโหยหาและชอกช้ำ
อยากมองดอกไม้ดอกเก่า . . ใต้เรียวรุ้งหลังฟ้าเทา~ดำ
ก่อนจะกลายเป็นความทรงจำ . .. และตายจากใจ

ยังคงหยุดอยู่ที่บรรทัดเดิม
กลายเป็นคนไร้ความคิดริเริ่มและสูญหาย
ปล่อยความรักค่อย-ค่อยผุพัง . . . ทั้งที่ยังคิดถึงแทบตาย
กับอีกคนที่สัญญาไว้มากมาย
ไม่เคยกลับมาเขียนบรรทัดสุดท้าย . .. ด้วยกัน~*

[Soonjun]

ภายใต้ฟ้ากว้าง
อาจมีบ้าง บางสิ่งเลือนหายไปจากฝัน
แต่สิ่งที่คงอยู่ แสดงไห้รู้ว่านั่นคือสิ่งสำคัญ
ไม่แค่ยังคงอยู่เท่านั้น..
สิ่งสำคัญก็ต้องมั่นคงตลอดไป

วันนี้ยังไม่มีโค้งรุ้งหลังฝนพรำสาย
แต่ขอผ่อนคลายภายใต้ท้องฟ้าสดใส
ถึงว้นนี้จะไม่มี พรุ่งนี้ก็อาจมี..
หรือถ้าไม่มีก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร
ขอแค่เพียงดอกไม้..
เบ่งบานไห้ได้ชื่นชมก็นับว่าเป็นเรื่องดี..


สวัสดีครับคุณแป้งน้ำ ขอบคุณที่ร่วมกระทู้ครับ

[แป้งน้ำ]

ท้องฟ้าแสนกว้าง
ฉันคงต้องออกจากเซฟโซนบ้างแล้ววันนี้
วาดทุกสิ่งที่อยากเห็นลงในสมุดชื่อว่า "ชีวิต" ด้วยสองมือที่มี
สร้างหนทางที่แสนดี . .. ด้วยตัวเอง~*



สวัสดีค่าคุณSoonjun . .. ยินดีที่ได้รู้จักค่า

[PIKuL]

เพราะชีวิต...มันก็เป็นเช่นนี้ บางช่วงจังหวะที่มี..เราอาจจะเคยอวดเก่ง ได้ทุกอย่าง สมดังใจ ที่หมายไว้เพื่อบรรเลง แต่มันก็"แค่นั้นเอง"....ยามเมื่อเวลาผ่านไป สิ่งที่เคยได้.....ก็กลับต้อง สู ญ เ สี ย สิ่งที่ไม่เคยได้คลอเคลีย....ก็กลับได้ชิดใกล้ ความผิดหวังน่ะหรือ....มันซ้ำซากจนปวดปร่าไปทั้งใจ สุดท้ายเพียง...แค่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงให้ได้ ....แ ล ะ มั น ก็ ไ ม่ ไ ด้ ย า ก เ กิ น จ ะ เ ดิ น ข้ า ม ผ่ า น ม า.... เพราะชีวิต...ก็วนเวียนอยู่เช่นนี้ สุข ทุกข์ เศร้า โศก ...ฉันก็ว่ามันดีแหละหนา จากหัวใจของเด็กดวงน้อยๆก็ค่อยๆเข้าใจ... "ความเปลี่ยนแปลง" เป็นเรื่อง "ธรรมดา" แต่พยายามที่จะยอมรับให้ได้ว่า...มันคือ"สัจธรรม" ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^_^

[กัลมลี*]

ทางที่เดินแม้มากด้วยขวากหนาม
พยายามไม่ยอมแพ้แม้ต้องย่ำ
เหนื่อยก้าวช้าล้าก็พักทนตรากตรำ
ใช้ใจนำชีวิตคิดก้าวไป

จะก้าวเร็วก้าวช้าอย่าหยุดก้าว
จะก้าวยาวก้าวสั้นอย่าหวั่นไหว
ทางที่ผ่านมานั้นบันทึกใจ
ไร้ทางลัดใด-ใดให้ทับรอย

เลือกเป็นคนเสรีมีความคิด
ไม่ยึดติดผู้คนจนเหงาหงอย
แม้ปลายทางไม่รวยด้วยเพชรพลอย
แต่อย่างน้อยก็ภูมิใจในตัวเอง

[Soonjun]

ท้องฟ้าแสนกว้าง
ฉันคงต้องออกจากเซฟโซนบ้างแล้ววันนี้
วาดทุกสิ่งที่อยากเห็นลงในสมุดชื่อว่า "ชีวิต" ด้วยสองมือที่มี
สร้างหนทางที่แสนดี . .. ด้วยตัวเอง~*



สวัสดีค่าคุณSoonjun . .. ยินดีที่ได้รู้จักค่า

ขณะที่ชีวิตยังเป็นของเรา..
ถึงเป็นแค่ชั่วคราว ก็ไม่รนเร้ารีบเร่ง
ค่อยซึมซับประสบการณ์ สร้างฐานให้ใจเราเอง
ไม่คิดจะเป็นคนเก่ง แต่ขอเป็นคนไม่ข่มเหงใครๆ

อยากอยู่อย่างผู้สร้าง
ไม่ใช่ผู้ล่มล้างสิ่งไหนไหน..
อาจเกินตัวแต่ไม่เกินใจ..
ปรารถนาดีจึงแผ่ไป..
ถึงสรรพชีวิตใดใดทั่วกัน
..........

ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันครับ คุณแป้งน้ำ

[Soonjun]

เพราะชีวิต...มันก็เป็นเช่นนี้ บางช่วงจังหวะที่มี..เราอาจจะเคยอวดเก่ง ได้ทุกอย่าง สมดังใจ ที่หมายไว้เพื่อบรรเลง แต่มันก็"แค่นั้นเอง"....ยามเมื่อเวลาผ่านไป สิ่งที่เคยได้.....ก็กลับต้อง สู ญ เ สี ย สิ่งที่ไม่เคยได้คลอเคลีย....ก็กลับได้ชิดใกล้ ความผิดหวังน่ะหรือ....มันซ้ำซากจนปวดปร่าไปทั้งใจ สุดท้ายเพียง...แค่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงให้ได้ ....แ ล ะ มั น ก็ ไ ม่ ไ ด้ ย า ก เ กิ น จ ะ เ ดิ น ข้ า ม ผ่ า น ม า.... เพราะชีวิต...ก็วนเวียนอยู่เช่นนี้ สุข ทุกข์ เศร้า โศก ...ฉันก็ว่ามันดีแหละหนา จากหัวใจของเด็กดวงน้อยๆก็ค่อยๆเข้าใจ... "ความเปลี่ยนแปลง" เป็นเรื่อง "ธรรมดา" แต่พยายามที่จะยอมรับให้ได้ว่า...มันคือ"สัจธรรม" ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^_^

ทุกๆรอยเท้าล้วนเป็นบทเรียน..
ไม่ต้องไช้ความเพียรก็วนเวียนมาซ้ำๆ..
ไครสุขทุกข์เศร้าโศก ต่างบอกถูกโลกกระทำ
เหตุของความเจ็บช้ำ..
เพราะไม่ยอมรับการกระทำของตัวเองร่ำไป..

ไม่เดือดร้อนก็เป็นสุข..
ไม่สุขไม่ทุกข์ก็ไม่มีความหวั่นไหว..
ความจริงเป็นอยู่อย่างนี้ จะอีกสักกี่นานปานใด
ชีวิตไม่ต้องสร้างเงื่อนไข..
แค่ยอมรับความเป็นมาเป็นไป..ก็อยู่เย็น..

ยินดีเช่นกันครับคุณพิกุล

[Soonjun]

ทางที่เดินแม้มากด้วยขวากหนาม
พยายามไม่ยอมแพ้แม้ต้องย่ำ
เหนื่อยก้าวช้าล้าก็พักทนตรากตรำ
ใช้ใจนำชีวิตคิดก้าวไป

จะก้าวเร็วก้าวช้าอย่าหยุดก้าว
จะก้าวยาวก้าวสั้นอย่าหวั่นไหว
ทางที่ผ่านมานั้นบันทึกใจ
ไร้ทางลัดใด-ใดให้ทับรอย

เลือกเป็นคนเสรีมีความคิด
ไม่ยึดติดผู้คนจนเหงาหงอย
แม้ปลายทางไม่รวยด้วยเพชรพลอย
แต่อย่างน้อยก็ภูมิใจในตัวเอง

ทุกๆเส้นทางล้วนไม่ง่าย
นักเดินทางมากมาย ร่ำร้องวุ่นวายว่าถูกข่มเหง
บ้างก็พ่ายแพ้ถอดใจ ก่นด่า ร่ำไห้ สับสนอลเวง
บ้างก็รำร้องครื้นเครง คิดว่าตัวเองไช้ชีวิตได้ดี

แต่ในนักเดินทางทั้งหลาย..
สุดท้ายต่างเที่ยววนไปอยู่อย่างนี้
ไม่มีเส้นทางใหม่..
ทางสุขทางทุกข์วนเวียนไป ไม่ว่าจะอีกสักกี่ปี
สุดสายปลายทางไม่มี..
เพราะต่างเดินอยู่อย่างนี้..เป็นวงกลม..

เพียงพอ..ใจก็พอเพียง..
คือเส้นทางเลี่ยง ไช้เบี่ยงจากทุกข์ที่ทับถม
ปลดบ้างปล่อยบ้าง หมั่นสร้างสุขเป็นอารมณ์
ถึงจะยังเดินในวงกลม แต่ก็ไม่ขื่นขมจนเกินทน


สวัสดีครับคุณกัลมลี ขอบคุณที่ร่วมกระทู้ครับ

[ViVee]

คงเป็นเรื่องที่...เราไม่อาจควบคุมได้
ทุกสิ่งล้วนมีเส้นทางเดินไป...ตามแห่งหน
จะคิดอะไรมากได้เล่า...กับจิตใจคน
แม้แต่ใจตน...ก็ยังล้น ยังขาด ไม่พอดี

บันทึกได้ไว้เพียง...สิ่งที่เคยก้าวผ่าน
และวันนี้มันก็กลายเป็น "เมื่อวาน" อย่างไม่อาจจะหลีกหนี
สิ่งที่รับไม่ได้..สุดท้าย ก็ผ่านไปทุกที
สิ่งที่เราอยากจะยึดไว้กับใจนี้...ก็มีอันต้องจากลา

สิ่ ง ที่ ห ล ง เ ห ลื อ ใ น ...มื อ ข อ ง เ ร า...
คือความโง่เขลา....ที่คิดว่าตัวเองเก่งกล้า
อยากฝืน อยากกำหนด เจ้าคำที่เรียกว่า "ชะตา"
วาดหวังว่า ตนเองจะเหนือฟ้า เหนือกว่าผู้ใด

และสุดท้าย...ฉันก็ได้ก้าวออกมาจากวงโคจร
พิจารณาทุกสิ่งย้อน....ในทุกบทตอนอย่างเอาใจใส่
เกมส์กระดานชีวิตนี้....ฉันเบื่อแล้วที่จะกำกับสิ่งใด
ฉันของนั่งมองความเป็นไป...อย่าง ผู้ชมที่ดี.

ViVee

ทักทายนะคะ ^_^

[Soonjun]

เป็นเรื่องที่...เราไม่อาจควบคุมได้
ทุกสิ่งล้วนมีเส้นทางเดินไป...ตามแห่งหน
จะคิดอะไรมากได้เล่า...กับจิตใจคน
แม้แต่ใจตน...ก็ยังล้น ยังขาด ไม่พอดี

บันทึกได้ไว้เพียง...สิ่งที่เคยก้าวผ่าน
และวันนี้มันก็กลายเป็น "เมื่อวาน" อย่างไม่อาจจะหลีกหนี
สิ่งที่รับไม่ได้..สุดท้าย ก็ผ่านไปทุกที
สิ่งที่เราอยากจะยึดไว้กับใจนี้...ก็มีอันต้องจากลา

สิ่ ง ที่ ห ล ง เ ห ลื อ ใ น ...มื อ ข อ ง เ ร า...
คือความโง่เขลา....ที่คิดว่าตัวเองเก่งกล้า
อยากฝืน อยากกำหนด เจ้าคำที่เรียกว่า "ชะตา"
วาดหวังว่า ตนเองจะเหนือฟ้า เหนือกว่าผู้ใด

และสุดท้าย...ฉันก็ได้ก้าวออกมาจากวงโคจร
พิจารณาทุกสิ่งย้อน....ในทุกบทตอนอย่างเอาใจใส่
เกมส์กระดานชีวิตนี้....ฉันเบื่อแล้วที่จะกำกับสิ่งใด
ฉันของนั่งมองความเป็นไป...อย่าง ผู้ชมที่ดี.

ViVee

ทักทายนะคะ ^_^

ถ้ารู้สึกว่ามีบางสิ่งขาดหายไป
มาเถิด..มาแลดูใจตัวเองให้ดีกว่านี้
นึกถึงตั้งแต่ต้น มองเหตุและผลของใจดูอีกที
บางสิ่งที่ว่าขาดหายไปนี้..
มีอยู่ก่อนหรือตอนรู้สึกเดียวดาย..

เมื่อใจรู้สึกว่าตัวเองพร่อง..
เราก็เริ่มเรียกร้อง..และจับจองสิ่งที่เรามุ่งหมาย
ถือสิทธ์ครอบครอง..
ปกป้อง ลุ่มหลง ทุกอย่างวุ่นวาย
แต่ใจยิ่งรู้สึกกระหาย..
ความอยาก..มีมากมายขึ้นทุกวัน..

ความรู้สึก...เริ่มต้นที่ใจเราเอง..
สับสนอลเวง..ก็ใจเราเองทั้งนั้น
การเติมเต็มใจที่ดี..คือนำสิ่งเรามีออกมาแบ่งปัน
ไม่เพื่อเยินยอปรุงปั้น..
แต่เพื่อแข่งขันกับความไหวหวั่น..
เมื่อรู้สึกว่าพร่องของใจ..


สวัสดีครับ คุณViVee  ยินดีที่ได้รู้จัก
ขอบคุณที่ร่วมกระทู้นะครับ

[ViVee]

...หากเมื่อใด...ที่เรารู้สึกว่า..มันขาด..
ใจคงมุ่งมาดปรารถนาจะคว้าเอามาให้ได้
เป็นจริงดังท่านกล่าว....นั่นคือความพร่องของใจ
แต่จะผิดมากไหม...หากใครๆอยากจะไขว่คว้ามัน

...คงนี้แหละที่เราเห็นสิ่งที่เรียกว่า..มันธรรมดา...
แม้ว่า...ใจคนจะหยั่งได้ลึกกว่าสักเพียงใดนั้น
แต่หากรูปแบบความต้องการพื้นฐาน...ไม่ได้แตกต่างกัน
ต่างกันตรง วิธีการเท่านั้น..ที่จะเลือกใช้เอา

...หากเรามองในมุมกว้างๆ...
ก็เพื่อให้ตนเองเข้าใจในเส้นทาง..ของเรา-เขา
สิ่งที่เราเลือกทำได้ ...เป็นเพียง เรื่องของเรา
ที่จะปรับให้เข้ากับการดำเนินชีวิต ในแต่ละวัน

...ตรงไหนพร่องก็เติม ตรงไหนเกินก็ตัด...
แต่อย่าได้ให้มันขัดจริยธรรม คุณธรรมที่ควรตั้งมั่น
เครื่องหมายของคนดี..จงมีติดใจไว้ให้สำคัญ
จะหมายคว้าสิ่งใดนั้น...ก็จงฝันแล้วก้าวไป.


ด้วยความยินดีค่ะ คุณ Soonjun

[Soonjun]

...หากเมื่อใด...ที่เรารู้สึกว่า..มันขาด..
ใจคงมุ่งมาดปรารถนาจะคว้าเอามาให้ได้
เป็นจริงดังท่านกล่าว....นั่นคือความพร่องของใจ
แต่จะผิดมากไหม...หากใครๆอยากจะไขว่คว้ามัน

...คงนี้แหละที่เราเห็นสิ่งที่เรียกว่า..มันธรรมดา...
แม้ว่า...ใจคนจะหยั่งได้ลึกกว่าสักเพียงใดนั้น
แต่หากรูปแบบความต้องการพื้นฐาน...ไม่ได้แตกต่างกัน
ต่างกันตรง วิธีการเท่านั้น..ที่จะเลือกใช้เอา

...หากเรามองในมุมกว้างๆ...
ก็เพื่อให้ตนเองเข้าใจในเส้นทาง..ของเรา-เขา
สิ่งที่เราเลือกทำได้ ...เป็นเพียง เรื่องของเรา
ที่จะปรับให้เข้ากับการดำเนินชีวิต ในแต่ละวัน

...ตรงไหนพร่องก็เติม ตรงไหนเกินก็ตัด...
แต่อย่าได้ให้มันขัดจริยธรรม คุณธรรมที่ควรตั้งมั่น
เครื่องหมายของคนดี..จงมีติดใจไว้ให้สำคัญ
จะหมายคว้าสิ่งใดนั้น...ก็จงฝันแล้วก้าวไป.


ด้วยความยินดีค่ะ คุณ Soonjun

ถ้าปลงใจแล้วใจก็ไม่ผิด..
เพราะทุกชีวิต..มีสิทธิ์ดิ้นรนค้นไขว่
ที่สุด..จะสมหวังผิดหวังอย่างไร
ผู้รับผลก็คือใจ..
ของแต่ละใครละใครเป็นผู้รับเอา..

ธรรมดา..ความเป็นไปที่ได้เห็น..
จะทุกข์ยากแสนเข็ญตอนเป็นเราหรือเปล่า..
รู้สุขรู้ทุกข์เกิดรู้ดับรู้นั้น..อยู่ที่ใจเรา
จะหนักหรือเบา..
ใจต้องรับเอาทั้งหมดเท่าที่มี


ทุกข์น้อยสุขมาก..
คงเป็นเรี่องยาก ถ้าหากไม่เตรียมใจตั้งรับเต็มที่
การฝึกใจยอมรับ..
นั่นนับเป็นวิธีตั้งรับอย่างดี
หมั่นฝึกฝนเถิดเมื่อคิดยอมพลี..
มอบใจดวงนี้..เพื่อปรารถนาแห่งตน..


สวัสดีครับคุณViVee

[เฮยอิง]

๐สิ่งที่ถูกบันทึก๐

รอยเหยียบย่ำบนผืนทราย
ต่อให้คลื่นจะช่วยกลบทำลาย เป็นหมื่นหน
แต่สิ่งที่ผืนทรายจดจำ คือการเยียบย่ำจากเหล่าผู้คน
นับร้อยนับพันที่เวียนวน ตลอดมา

คงเหมือนเรื่องราวในหัวใจ
สิ่งที่ถูกบันทึก ไม่ใช่ใคร ที่ทำให้หัวใจปวดปร่า
แต่เป็นเรื่องราวเก่าเก่า ที่บอกเล่าพรรณนา
เป็นภาพจำที่ย้อนกลับไปกลับมาเหมือนละคร

อาจจะผิดที่ฉันเองไม่ยอมตัดใจ
ฉันคงสับสนเกินไป หรืออาจเพราะหัวใจไหวอ่อน
น้ำเสียง ถ้อยคำ ยังคงตอกย้ำเมื่อล้มตัวลงนอน
ภาพฝันยังเล่าเรื่องราวทุกตอนไม่เคยจาง

ต่อให้ใครมาลบเรื่องราวเหมือนผืนทราย
หรืออีกกี่ผู้คนมากมายบนโลกกว้าง
ช่วยลบเรื่องราวนับร้อยพัน ให้ภาพเหล่านั้นเบาบาง
แต่สิ่งที่กลับชัดเจนขึ้นทุกอย่าง. . .คือภาพเรายังเดินเคียงข้าง. . .ในความทรงจำ

[Soonjun]

๐สิ่งที่ถูกบันทึก๐

รอยเหยียบย่ำบนผืนทราย
ต่อให้คลื่นจะช่วยกลบทำลาย เป็นหมื่นหน
แต่สิ่งที่ผืนทรายจดจำ คือการเยียบย่ำจากเหล่าผู้คน
นับร้อยนับพันที่เวียนวน ตลอดมา

คงเหมือนเรื่องราวในหัวใจ
สิ่งที่ถูกบันทึก ไม่ใช่ใคร ที่ทำให้หัวใจปวดปร่า
แต่เป็นเรื่องราวเก่าเก่า ที่บอกเล่าพรรณนา
เป็นภาพจำที่ย้อนกลับไปกลับมาเหมือนละคร

อาจจะผิดที่ฉันเองไม่ยอมตัดใจ
ฉันคงสับสนเกินไป หรืออาจเพราะหัวใจไหวอ่อน
น้ำเสียง ถ้อยคำ ยังคงตอกย้ำเมื่อล้มตัวลงนอน
ภาพฝันยังเล่าเรื่องราวทุกตอนไม่เคยจาง

ต่อให้ใครมาลบเรื่องราวเหมือนผืนทราย
หรืออีกกี่ผู้คนมากมายบนโลกกว้าง
ช่วยลบเรื่องราวนับร้อยพัน ให้ภาพเหล่านั้นเบาบาง
แต่สิ่งที่กลับชัดเจนขึ้นทุกอย่าง. . .คือภาพเรายังเดินเคียงข้าง. . .ในความทรงจำ

ถึงหาดทรายจะเต็มไปด้วยร่องรอยดาดดื่น..
และมีเพียงเกลียวคลื่นคอยกลบกลืนอยู่ซ้ำซ้ำ..
กับอีกร่องรอยในทะเลทราย..
ที่เลือนหายเพราะมีสายลมเหนี่ยวนำ
ทุกร่องรอยทุกการกระทำ..
ไม่ได้ถูกจดจำ..
แต่ถูกกลบฝังด้วยจำนวนของเม็ดทราย

เหมือนเรื่องราวที่ผ่านมา..
บ้างก็ค้างคา..
บ้างก็งามคุณงามค่าจนไม่อยากให้เลือนหาย
บ้างก็เจ็บช้ำคับแค้น..
สุมแน่นจนคิดว่าไม่อาจจางคลาย
แต่เชื่อเถอะว่า..เรื่องราวทั้งดีและร้าย
จะกลายเป็นธรรมดา ด้วยเวลาที่คอยกลบกลืน..

แล้วจะเกิดเรื่องราวและร่องรอยใหม่ใหม่
วนเวียนไปอยู่อย่างนี้..อย่างที่ใจไม่อาจฝืน
และความรู้สึกค้างคา..
งามคุณงามค่าก็จะหวนคืน..
เจ็บช้ำคับแค้นกล้ำกลืน..
ยังคงฟื้นตื่น..รอให้เวลากลืนกิน..

ความจริงของโลกย์เป็นอยู่อย่างนี้..
เป็นวิถีความเพลินในยินดี..ไม่มีวันจบสิ้น
ถ้าหน่ายความซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
ก็จงอย่าทิ้งรอยเท้าไว้บนผืนทรายผืนดิน
ความรักความชังที่ก่อแรงถวิล..
ปล่อยวางลงทั้งสิ้น..
จะได้คุ้นชินกับความเป็นอิสระของใจ..

สวัสดีครับคุณเฮยอิง ขอบคุณที่ร่วมกระทู้นะครับ