…พี่ยังรักเธอไม่คลาย…
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
09 ตุลาคม 2024, 03:52:AM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: …พี่ยังรักเธอไม่คลาย…  (อ่าน 16024 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
28 พฤศจิกายน 2023, 07:19:AM
โซ...เซอะเซอ
Special Class LV4
นักกลอนรอบรู้กวี

****

คะแนนกลอนของผู้นี้ 27
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 368


« เมื่อ: 28 พฤศจิกายน 2023, 07:19:AM »
ชุมชนชุมชน



…พี่ยังรักเธอไม่คลาย…




“…สายลมพริ้ว จูบเธอ มิใช่อื่นใด
โปรดจำไว้ นั่นคือ ลมจูบจากพี่
เป็นสัญญาว่ารัก ด้วยจิตใจภักดิ์ ยิ่งชีวี
พี่ขอเพียงไมตรี แม้เพียงธุลี ก็ชื่นใจ…”




…ลมหนาวเปลี่ยว เหลียวเพ็ญ มิเห็น หาย
“ตราบชีพนี้ วอดวายเป็นเถ้าถ่าน”
จะขอรัก จะขอภักดิ์ ปักดวงมาน
จวบแม้กาล นานนับ สิ้นกัปกัลป์…

โซ…เซอะเซอ
28 พฤศจิกายน 2566


ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : ดอกกระเจียว

ข้อความนี้ มี 1 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า
06 ธันวาคม 2023, 07:57:PM
ดอกกระเจียว
Special Class LV6
นักกลอนเอกแห่งวังหลวง

******

คะแนนกลอนของผู้นี้ 317
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 1,264


จินตนาการในความว่างเปล่า


« ตอบ #1 เมื่อ: 06 ธันวาคม 2023, 07:57:PM »
ชุมชนชุมชน



อยู่กันมาก็ชราแล้วหนอแก้วจิต
โอ้ชีวิตจักยั่งยืนไปคืนไหน
พอฟ้ามืดก็มุดมุ้งจรุงใจ
พอดับไฟยิ่งมืดหม่นทนเดียวดาย

พอหลับฝันครั้นได้ตื่นจึงชื่นอก
จนสับปหงกทนหลับต่อทั้งใจหาย
มันทนทานมานนานปีแล้วใจกาย
หากไม่ตื่นคงวุ่นวายใครหลายคน

เมียไม่มานหลานไม่วุ่นทุนเราน้อย
ทนนอนหนาวเย็นจ้อยจ้อยมากี่หน
ทุกวันนี้ห้าสิบปียังเป็นคน
แต่เป็นคนที่ค่อนข้างช่างชรา

เขาไปไหนต่อไหนไม่รู้แล้ว
บ้างไปเป็นกวีแก้วน่าอิจฉา
แต่นี่เราเหลืออดทนจนทำนา
หวังแค่มีข้าวปลาไม่ยากจน

แก่กว่านี้ไม่รู้ใครจะเลี้ยงดู
คิดไปเป็นพระครูอยู่สักหน
เห็นเขาเป็นทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่เวียนวน
เราดันเป็นคนจนอยู่ท่าเดียว

แม้ไม่ได้เป็นครูไม่น้อยใจ
แก่ปูนนี้ถึงแม้ใจยังโดดเดี่ยว
รู้มาจนหมดโลกเสียแล้วเชียว
เป็นได้แค่ดอกกระเจียวก็ปลื้มใจ

ดอกกระเจียวจร้า

ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : โซ...เซอะเซอ

ข้อความนี้ มี 1 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า

26 พฤษภาคม 2024, 09:01:PM
โซ...เซอะเซอ
Special Class LV4
นักกลอนรอบรู้กวี

****

คะแนนกลอนของผู้นี้ 27
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 368


« ตอบ #2 เมื่อ: 26 พฤษภาคม 2024, 09:01:PM »
ชุมชนชุมชน



…ลมหนาวเปลี่ยว เหลียวเพ็ญ มิเห็น หาย
“ตราบชีพนี้ วอดวาย เป็นเถ้าถ่าน”
จะขอรัก จะขอภักดิ์ ปักดวงมาน
จวบแม้กาล นานนับ สิ้นกัปกัลป์

ซึ่งร้อนอก นรกไฟ อาลัยสุม
ปะทุรุมเร้าจิต ครุ่นคิดฝัน
ทิ้งหน่วงหนัก พักร้อน คืนย้อนวัน
ระรึงขวัญ ฉันเธอ เพ้อสองเรา




โซ…เซอะเซอ
25 พฤษภาคม 2567



…เสียงสายฝนปนกับความเหงา
ยามที่มันคลุกเคล้ากันอย่างลงตัว
ช่างปลุกเร้าหัวใจให้ไหวสั่นระรัว

…ท่ามกลางความมืดสลัวของค่ำคืน
มีเพียงเสียงกลอนที่ฉันพอจะหยิบยื่น
แทนเสียงคลื่นแห่งความอาลัย

…หวังถ้อยคำอบอุ่นนี้ช่วยปลอบบรรเทา
ความโศกเศร้าเปลี่ยวเหงาใจ
เพื่อพรุ่งนี้เธอจักเริ่มต้นวันใหม่
ด้วยหัวใจที่สดใสเบิกบาน

(ว่าจะเลิกเขียนกลอนเพ้อๆแล้วนะ
แต่บรรยากาศค่ำคืนที่ฝนตกพรำๆเช่นนี้…
…มันอดไม่ได้จริงๆ)


บันทึกการเข้า
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
 

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s