ความหลังคือความหวัง
ในวันที่โลกล้าเดือนลาลับ
อัจกลับแสงดาวไม่วาวแสง
คนอ่อนแอพังภินท์แทบสิ้นแรง
เคยเข้มแข็งมาเลือนเหมือนโลกลืม
ฟังสายลมโลมไล้ใบไม้ไหว
ฟังที่ไรสิ้นเสียงสำเนียงปลื้ม
เหมือนเส้นด้ายสิ้นศรีไม่มีฟืม
ให้เขายืมใจเราเขาเอาคืน
จึงเหินห่างหมางเมินเนิ่นนานนัก
คำทายทักจำนรรจ์เหมือนฝันฝืน
จากวันโน่นวันนี้ที่ย้ำยืน
เมื่อเป็นอื่นความหวังยากยั้งรอ
อยากคงคืนความหลังหวังอีกครั้ง
ใจดวงน้อยยังประดังพร่ำร้องขอ
แม้มีหลายหลายหนทนจนท้อ
แต่ยังต่อความฝันจนวันนี้
ขอมอบให้ความหลังครั้งแสนหวาน
จงเบ่งบานเรืองรุ่งเหมือนรุ้งสี
เฉกแสงทองสัมผัสปฐพี
มีไมตรีผูกพันนิรันดร
พิมพญา
16/6/63
