เมื่อก่อนนี้ผมเคยคิดว่าทำยังไงน้อ...ถึงจะเปลี่ยนสำนวนกลอนเราให้ผิดไปจากเดิม ให้คนอ่านจำไม่ได้(จริงๆแล้วไม่มีใครจดจำอยู่แล้วละ)
ว่าเราเป็นคนแต่ง แปลงสำนวนให้คล้ายกับมือใหม่หัดแต่ง
ก. แบบแต่งไม่สัมผัส แต่คงเอกลักษณ์ 
หัวใจรักฉันเหมือนสายน้ำไหล
ที่ลอยไปสู่จุดหมายที่ปลายทาง
คือตัวเธอช่วยปลดปล่อยความอ้างว้าง
รู้เพียงอย่างใจนี้มันรักเธอ
ไม่มีใครคนไหนมาแทนได้
เพราะหัวใจยังคงรักอยู่เสมอ
แม้เพียงฝันขอให้ฉันได้เจอะเจอ
ยังละเมอในทุกครั้งที่หลับตา
เก็บไปฝันถึงวันรักหวานฉ่ำ
ได้เอ่ยคำรักนี้มีคุณค่า
สิ่งที่คิดแสดงออกด้วยสายตา
ให้รู้ว่ารักเพียงใดใจต้องการ
ข. เขียนแบบมือใหม่ แบบว่าไม่ค่อยรู้ฉันทลักษณ์เพราะมีเธอโลกนี้จึงสดใส
แม้มีใครยังไม่เท่ากับเธอนั้น
เธอที่รัก เธอที่รัก ภักดิ์มานาน
คือความฝัน ของฉัน ที่รักเธอ
เพียงหนึ่งเดียวในใจไม่อาจบอก
กลัวช้ำชอกรักฉันเพียงฝันเพ้อ
แอบมีใจข้างเดียวเกี่ยวละเมอ
มอบเสนออย่างนี้หลายปีมา
จะบอกรักจากใจให้คิดถึง
ยังพรั่นพรึงอ่อนไหวใจไม่กล้า
กลัวเธอนั้นบอกมีใครในสายตา
จึงทนช้ำเรื่อยมาไม่พาที
