ไม่ใช่คน แข็งกระด้าง อย่างที่เห็น
ไม่ใช่เป็น คนไร้ใจ ไม่หรอกหนา
แต่ฉันเพิ่ง จะพ้นผ่าน กาลเวลา
เจ็บช้ำมา ด้วยถูกรัก หักอกเอา
ไม่ได้อยาก อยู่ลำพัง นั่งเงียบเหงา
ในภูเขา ความมืดมน ของคนเขลา
เฝ้าคิดถึง เรื่องทีผ่าน วันวานเรา
เจ็บไม่เบา จากคนดี ที่รักกัน
ไม่โทษรัก เป็นต้นเหตุ แม้เศษเสี้ยว
ความโดดเดียว สอนอะไร ให้ใจฉัน
ว่าการทำ เพื่อคนอื่น ยากคืนกัน
จนลืมมัน ไม่รู้จัก รักตัวเอง
ใช่แล้วฉัน ในตอนนี้ ไม่มีรัก
ใจหยุดพัก เริ่มนับหนึ่ง ถึงเริ่มเก่ง
เรียนรู้จาก ความเงียบเหงา เศร้าวังเวง
รักตัวเอง ให้มากกว่า เพิ่มค่าใจ
บนใจที่ ไร้นิยาม ความรู้สึก
แต่ลึกๆ แล้วเข้าใจ กว่าใครไหน
วันที่ล้ม ไม่แกร่งพอ มัวง้อใคร
สุดท้ายใจ คงต้องพัง อยู่ฝั่งเดียว
