ก่อนตัวฉัน เคยกอดเธอ ละเมอหา
รักหนักหนา ความทรงจำ ทำหล่นหาย
บัดนี้เศร้า ต้องกอดหมอน นอนเดียวดาย
ใจมิวาย เสียดายวัน ที่ผันแปร
ทำพลาดไป เมื่อถลำ จำต้องจบ
เธอเลิกคบ เพราะนอกใจ ไม่แยแส
ผิดไปแล้ว ไม่อาจย้อน ตอนยังแคร์
ความรักแท้ ฉันทำลาย อย่างง่ายดาย
คงสมควร ที่ต้องเจ็บ เก็บไปคิด
ช่วงชีวิต หลงผิดเชื่อ รู้เมื่อสาย
ให้กิเลศ มาชี้นำ ครอบงำกาย
สิ่งสุดท้าย ไม่เหลือใคร ให้ชื่นชม
รักคำนี้ ฉันไม่มี สิทธิ์ที่เอ่ย
ความเฉยเมย จากคนดี ที่สะสม
เพราะต้องทน ความเจ็บช้ำ ซ้ำระบม
จนต้องซม พิษรักร้าย ตายด้านชา
วันนี้ฉัน จำต้องรับ กับความผิด
ยากจะคิด ถึงไออุ่น ละมุนหา
กอดสายลม จมความเจ็บ เหน็บกายา
เพิ่งรู้ค่า เมื่อไม่มี วันนี้เอง
