ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อนุวาต]

     องค์ใดพระสัมพุทธ     สุวิสุทธสันดาน
ตัดมูลกิเลสมาร              บ่มิหม่นมิหมองมัว
     หนึ่งในพระทัยท่าน     ก็เบิกบานคือดอกบัว
ราคีบพันพัว                  สุวคนธกำจร
     องค์ใดประกอบด้วย    พระกรุณาดังสาคร
โปรดหมู่ประชากร           มละโอฆกันดาร
     ชี้ทางบรรเทาทุกข์      และชี้สุขเกษมสานต์
ชี้ทางพระนฤพาน            อันพ้นโศกวิโยคภัย
     พร้อมเบญจพิธจัก-     ษุจรัสวิมลใส
เห็นเหตุที่ใกล้ไกล            ก็เจนจบประจักษ์จริง
     กำจัดน้ำใจหยาบ       สันดานบาปแห่งชายหญิง
สัตว์โลกได้พึ่งพิง             มละบาปบำเพ็ญบุญ
     ข้าขอประณตน้อม        ศิรเกล้าบังคมคุณ
สัมพุทธการุญ-                ญ ภาพนั้น นิรันดร์
                                                               
                                                         
      ข้าขอนบชนกคุณ   ชนนีเป็นเค้ามูล
ผู้กอบนุกูลพูน             พดุงจวบเจริญวัย
ฟูมฟักทะนุถนอม           บบำราศนิราไกล
แสนยากเท่าไร             บคิดยากลำบากกาย
ตรากทนระคนทุกข์       ถนอมเลี้ยงฤดูวาย
ปกป้องซึ่งอันตราย       จนได้รอดเป็นกายา
เปรียบหนักชนกคุณ       ชนนีคือภูผา
ใหญ่พื้นพสุธรา          ก็บเทียบบ่เทียมทัน
เหลือที่จะแทนทด         จะสนองคุณานันต์
แท้บูชไนยอัน              อุดมเลิศประเสริฐคุณ

    พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร )

[อนุวาต]

ดอกหาง นกยูง สีแดงฉาน
 บานอยู่ เต็มฟาก สวรรค์
คนเดิน ผ่านไป มากัน
 เขาด้น ดั้นหา สิ่งใด
ปัญญา มีขาย ที่นี่หรือ
 จะแย่ง ซื้อได้ ที่ไหน
อย่างที่โก้ หรูหรา ราคา เท่าใด
  จะให้พ่อ ขายนา มาแลกเอา
ฉันมา ฉันเห็น ฉันแพ้ 
ยินแต่ เสียงด่า ว่าโง่เง่า
เพลงที่นี่ ไม่หวาน เหมือนบ้านเรา
 ใครไม่เข้า ถึงพอ เขาเยาะเย้ย
นี่จะให้ อะไร กันบ้างไหม
 มหาวิทยาลัย ใหญ่ โตเหวย
แม้นท่าน มิอาจให้ อะไรเลย
 วานนิ่งเฉย อย่าบ่น อย่าโวยวาย
ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
 ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย
 สุดท้าย ให้กระดาษ ฉันแผ่นเดียว
มืดจริงหนอ สถาบัน อันกว้างขวาง
 ปล่อยฉัน อ้างว้าง ขับเคี่ยว
เดินหา ซื้อปัญญา จนหน้าเซียว
  เทียวมา เทียวไป ไม่รู้วัน
ดอกหางนกยูง สีแดงฉาน
  บานอยู่ เต็มฟาก สวรรค์
เกินพอ ให้เจ้า แบ่งปัน
 จงเก็บกัน อย่าเดิน ผ่านเลยไป

 เเต่งโดย   วิทยกร เชียงกูล

[อนุวาต]

"จู๋เต่าเหยียงเต่ากี

เต่าต่อฮู้ตงขิบ

ปึ๊งสี่ตั่งกึงแซ

เซียงเจี๊ยงห่อไท้กิบ"
               
                                                         โจสิด
 
       
 เขาต้มถั่วด้วยถั่วเป็นต้นต้น
มันร้อนรนร้องลั่นจากอวยใหญ่
โอ้เกิดหน่อเดียวกันใช่ห่างไกล
เหตุไฉนเข่นฆ่าไม่ปราณี
                   
                          สากก็กฉบับเเปลใหม่

คั่วถั่วเอากิ่งถั่วมาเป็นฟืนใส่ไฟ
เมล็ดถั่วในกระทะจะไหม้
ก็เพราะกิ่งถั่ว ต้นรากอันเดียวกันนั่นเอง
เหตุใดจึงเร่งไฟเข้าให้หนักนัก
                             
                              สามก็กฉบับหอพระสมุดเเห่งชาติ


ปล ใครมีกลอนดีๆๆอะไรก็ได้มาโพสต์ได้นะครับ

[toshare]

* พร่าง พรายแสง ดวงดาวน้อย สกาว
ส่อง ฟากฟ้า เด่นพราว ไกลแสนไกล
ดั่ง โคมทอง ส่องเรืองรุ่งในหทัย
เหมือน ธงชัย ส่องนำจากห้วงทุกข์ทน

* พายุ ฟ้า ครืนข่ม คุกคาม
เดือน ลับยาม แผ่นดิน มืดมน
ดาว ศรัทธา ยังส่องแสง เบื้องบน
ปลุก หัวใจ ปลุกคน อยู่ มิวาย

** ขอ เยาะเย้ย ทุกข์ยากขวากหนามลำเค็ญ
คน ยังคง ยืนเด่นโดยท้าทาย
แม้น ผืนฟ้า มืดดับเดือนลับละลาย
ดาว ยังพราย ศรัทธา เย้ยฟ้าดิน
ดาว ยังพราย อยู่จนฟ้ารุ่งราง

เนื้อร้อง : "สุธรรม บุญรุ่ง" (จิตร ภูมิศักดิ์)
ทำนอง : คาราวาน

แบ่งวรรคตามทำนองเพลงครับ

[อนุวาต]

ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ
ขอสู้ศึกทุกเมื่อไม่หวั่นไหว
ขอทนทุกข์รุกโรมโหมกายใจ
ขอฝ่าฟันผองภัยด้วยใจทะนง
จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด
จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง
จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง
จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา
ไม่ท้อถอยคอยสร้างสิ่งที่ควร
ไม่เรรวนพะว้าพะวังคิดกังขา
ไม่เคืองแค้นน้อยใจในโชคชะตา
ไม่เสียดายชีวาถ้าสิ้นไป
นี่คือปณิธานที่หาญมุ่ง
หมายผดุงยุติธรรมอันสดใส
ถึงทนทุกข์ทรมานนานเท่าใด
ยังมั่นใจรักชาติองอาจครัน
โลกมนุษย์ย่อมจะดีกว่านี้แน่
เพราะมีผู้ไม่ยอมแพ้แม้ถูกหยัน
คงยืนหยัดสู้ไปใฝ่ประจัญ
ยอมอาสัญก็เพราะปองเทิดผองไทย

ท่านผู้หญิงมณีรัตน์ บุนนาค ประพันธ์เป็นเนื้อร้อง ของเพลงพระราชนิพนธ์ความฝันอันสูงสุด

[toshare]

หมายเหตุจากหมู่บ้าน    ศิลปิน : สุรชัย จันทิมาธร

โอ้ หมู่บ้านเฮา ก็คือหมู่บ้านเฮา
เก่าแก่ตั้งแต่ก่อน เขาอยู่กันมานาน
เขาอยู่กันมานาน
อยู่ยามไปตามมี ผีเฮือนบ่เคยปาก
ผีจากเมืองมาหา ผีห่าบ่เคยเว้น
ร้อนเย็นก็พออยู่ ร่วมหมู่ร่วมมา

โอ้ บ่เคยเห็น ทั้งบ่เคยเฮียน
บ่อ่านบ่เขียน เพียรหนักแต่แรงงาน
เพียรหนักแต่แรงงาน
ถางพงไถดงดิน หากินกับลมแดด
ตะวันแผดลมฝน ทนอยู่บ่เคยหนี
ผีเมืองมาคอยสูบ จนซูบผอมผาก

บัดนี้ห่างหน คนหนุ่มคนสาว
คนเฒ่าอยู่เฮือน เด็กน้อยอยู่เฮือน
ทุกอย่างลางเลือน เหลืออยู่แต่ความตาย
ควายเหือดวัวหาย ทรายสากซากนา
ข้าวปลาขาดแคลน

แถนเมืองเคืองใจ ให้เห็นภัยเห็นพิบัติ
มันอึดอัดอนาทร มันอุกอั่งบ่ถั่งถอน
ทั้งยามนอนยามตื่น ทั้งสิบหมื่นแสนหมู่

[อนุวาต]

   
        ใครจะไว้ใจอะไรไว้ใจเถิด     
 แต่อย่าเกิดไว้ใจในสิ่งห้า
หนึ่งอย่าไว้ใจทะเลทุกเวลา         
สองสัตว์เขี้ยวเล็บงาอย่าไว้ใจ
สามผู้ถืออาวุธสุดจักร้าย           
 สี่ผู้หญิงทั้งหลายอย่ากรายใกล้
ห้ามหากษัตริย์ทรงฉัตรชัย         
ถ้าแม้ใครประมาทอาจถึงตายฯ

                                              "นิทานเวตาล"
 
  

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ทั้งห้าสิ่งหญิงนั้นฉันเห็นต่าง
โลกขาดนางจางหวานซึ้งซ่านหาย
ถึงชีพอยู่ดูมิต่างกับวางวาย
มีแต่ชายดายเดียวน่าเปลี่ยวทรวง

หากเป็นได้หมายมาดปรารถนา
โอ้ชีวาพาประหนึ่งได้ถึงสรวง
แม้นวอดวายตายเรียงเคียงพุ่มพวง
ก็คลายห่วงดวงวิญญาณ์สิ้นอาลัย...

"  บูรพ์  "

ป.ล.ปณิธานประจำตน..


 

[toshare]

* ศีลธรรมเลว คนก็ได้ กลายเป็นผี
หาความดี ไม่ประจักษ์ สักเส้นขน
ศีลธรรมดี ผีก็ได้ กลายเป็นคน
ที่เลิศล้น ภูมิใจ ไหว้ตัวเอง

* ศีลธรรมต่ำ เปลี่ยนคน จนคล้ายสัตว์
จะกินกัด โกงกัน ขมันเขม็ง
ศีลธรรมสูง คนสดใส ไม่อลเวง
ล้วนยำเกรง กันและกัน ฉันเพื่อนตาย

— ศีลธรรมกับคน : พุทธทาสภิกขุ

[อนุวาต]

อันหญิงดีมีมากนั้นก็ใช่
เเต่ทีร้ายมีไหมไม่ขอกล่าว
คนเรารักอาจหน่ายเป็นครั้งคราว
ต่างก็เศร้าทั้งสองทุกคู่ไป
เเต่คนเก่าเขาว่าคงมีเหตุ
คงมีเลศเยี่ยงอย่างเอาไว้ให้
งั้นมีรักต้องหมั่นรักษาไว้
หวังอย่าให้กัลยาหนีหน้างอน

[อนุวาต]

    เมืองใดไม่มีทหารหาญ
เมืองนั้นไม่นานเป็นข้า
เมืองใดไร้จอมพารา
เมืองนั้นไม่ช้าอับจน
เมืองใดไม่มีพณิชเลิศ
เมืองนั้นย่อมเกิดขัดสน
เมืองใดไร้ศิลป์โสภณ
เมืองนั้นไม่พ้นเสื่อมทราม
เมืองใดไม่มีกวีแก้ว
เมืองนั้นไม่แคล้วคนหยาม
เมืองใดไร้นารีงาม
เมืองนั้นสิ้นความภูมิใจ
เมืองใดไม่มีดนตรีเลิศ
เมืองนั้นไม่เพริศพิสมัย
เมืองใดไร้ธรรมอำไพ
เมืองนั้นบรรลัยแน่เอย ฯ


        แต่งโดยคุณถนอม อัครเศรณี