๏ มุมวรรณศิลป์ ๏

(1/1)

เฮยอิง:
๏ มุมวรรณศิลป์ ๏
หยุดอ่านสักนิด หยุดคิดสักหน่อย
เชิญมาพักผ่อนกับมุมวรรณศิลป์กัน

๏ โอ้งามพักตร์ผ่...องละไมประไพพริ้ม
งามเมื่อยิ้มแย้มเหมือนงามเดือนฉาย
โอ้ละหนอพี่หนาวรักมิพักคลาย
คอยเดือนฉายชมสว่างอยู่กลางทรวง

๏ จะเด็ดดาวพราวระยับประดับฟ้า
จะเก็บมาถักร้อยเป็นสร้อยสาย
อาภรณ์พรรณนั้นคือฟ้านภาพราย
ส่องประกายฉายระยับวะวับวาว

๏ "จะถักร้อยสร้อยไม้สายสวาท
ขออำนาจปราถนาอย่ารู้สิ้น
ดนตรีไพรครื้นเครงต่างเพลงพิณ
กล่อมให้ยิลและให้ย้ำคำว่ารัก"

๏ เอาเพชรศรีมณีพลอยเป็นปิ่นปัก
เอาความรักร้อยต่างสังวาลเสียง
เห่ถนอมกอดน้องประคองเคียง
ชื่นสำเนียงเสน่หามาลัยกลอน ฯ
______________
พิพัฒนชัย
๒๔ / พฤศจิกายน / ๒๕๕๔


ตัวอย่างนี้ คือกลอนสุภาพ
ถ้าผู้อ่านสังเกตดีๆจะพบว่า ผู้เขียนเขียนผิดรูปแบบฉันทลักษณ์
คือไม่ได้สัมผัสระหว่างบท และสัมผัสนอกไม่ถูกต้องเท่าใด
และเข้าใจไม่ได้ว่า ผู้เขียนนั้นประพันธ์กลอนประประเภทใดกันแน่
จะกลอนแปดก็ไม่ใช่ จะกลอนเก้าก็ไม่เชิง ดูกำกวมชี้ชัดตัดสินขาดไม่ได้

แตทว่าความหมายที่สื่อนั้นยังครบถ้วน
สัมผัสในยังคงมี จึงทำให้ผู้อ่านสามารถจับทำนองได้
และสามารถแปลเนื้อหาได้ตามคำนั้นๆ
หรือเข้าถึงอารมณ์กลอนได้ไม่ยากนัก
เช่นตัวอย่างบทสุดท้าย

๏ "เอาเพชรศรีมณีพลอยเป็นปิ่นปัก
เอาความรักร้อยต่างสังวาลเสียง
เห่ถนอมกอดน้องประคองเคียง
ชื่นสำเนียงเสน่หามาลัยกลอน ฯ"
(๙_๘_๘_๙)


ฉันทลักษณ์ คือ รูปแบบบังคับตัวบท,พยัญชนะ,รูปวรรณยุกต์
ซึ่งเป็นที่นิยมใช้และสืบต่อกันมา
การเขียนกลอนตามฉันทลักษณ์นั้นก็จะได้ จังหวะ,ทำนอง
แลดูเป็นระเบียบ ทำให้อ่านแล้วราบลื่น เสนาะหู สละสลวย
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะต้องบังคับเรา
และต้องกำหนดให้เราเขียนอย่างนั้นตายตัว...

กาพย์,โคลง,กลอน ก็เป็นอักษรศิลป์
ศิลปะนั้นจะนี้มีกฏเกณฑ์หรือบทบังคับตายตัวไม่ได้
สัมผัสนอก สัมผัสใน หรือสัมผัสระหว่างบท ...
แม้จะเขียนได้ถูกต้องตามรูปแบบฉันทลักษณ์ที่กำหนด
แต่ถ้าสัมผัสใจไม่ได้ หรือความหมายไม่มี อ่านแล้วดูวกวนไปมา
การสื่อสารก็ย่อมผิดเพี้ยนไปจากเจตนา
เมื่อนั้น มันจะกลายเป็นเพียงแค่ เศษหมึก เศษกระดาษ ในบัดดล...
หรือถ้าเป็นคน ก็จะเป็นคนประเภทที่พูดจาโหวงเหวง ฟังไม่รู้เรื่อง หาสาระอะไรไม่ได้!!
________________
พิพัฒนชัย
๒๐ / มกราคม / ๒๕๕๕
โดย: Seal Thailand




ปล. ขอขอบคุณทุกที่มา
และกราบขอขมาถ้าไม่ควร

unclekaew:
ขอแจมนิดครับ  นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งในวรรณศิลป์ครับ  แต่เป็นมุมมืด อิอิ

คุณพระไม่ช่วย

วรรณกรรมช้ำนักเพราะอักษร
จากบทกลอนมากมายที่ได้อ่าน
หลากหลายแหล่งมีมาก็ช้านาน
จะประจานเพื่อทราบขอกราบเรียน

พระพิฆาตอักษร...กลอนวิบัติ
ฉันทลักษณ์เหมือนเพิ่งหัดมาขีดเขียน
ไม่ได้ศัพท์จับกระเดียดคอยเบียดเบียน
จึงวนเวียนวกไปในกะลา

หลวงตลกอุจจาด ...คำบาดจิต
ท่านสร้างสรรค์วิปริตในภาษา
เขียนตลกสองแง่ง่ามข้ามตำรา
อวิชาคอยแนบแบบเรียนเร็ว

ขุนวาจาลามก...ไม่ยกย่อง
เขียนร้อยกรองเชิงดิ่งวิ่งลงเหว
ล้วนเรื่องราวอื้ออึงไม่ถึงเอว
สอนความเลวสะใจมาให้คุณ

หมื่นวิกฤตภาษา...ท่านมาแปลก
ชอบเขียนแทรกศัพท์ใหม่ของวัยรุ่น
"เทอร์ร๊ากฉานด้ายม๊าย"ให้งงงุน
"พ้มร๊ากคุรด้วยหัวจัย" ให้ระอา

พันคำสะกดผิด...พบท่านบ่อย
บางทีปล่อยท่านไปมิได้ว่า
สงสารท่านเฒ่าชะแรแก่ชรา
ใส่แว่นตา เรียกดู หูก็ตึง

ส่วนตัวข้าก็ผิดบ่อยไม่น้อยนัก
เป็นแค่ไพร่ต่ำศักดิ์บุญไม่ถึง
ชอบอ่านเขียนกาพย์กลอนนอนคำนึง
ได้แค่ครึ่งท่านพันเท่านั้นคุณ

เป็นท่านหมื่นคงขื่นขมระทมจิต
ไม่เคยคิดไม่เคยฝันเป็นท่านขุน
ไม่อยากเป็นคุณหลวงไปถ่วงดุล
ไม่มีบุญเป็นคุณพระ..อย่านะเอย

แก้ว กรุงเก่า
emo_85

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ