อารัมภบท
๐ เปิดตำนานม่านละครทอกลอนกาพย์ บอกให้ทราบรู้ทั่วมั่วแต่งเรื่อง
อาจไม่เพราะเสนาะใจไร้ประเทือง ก็อย่าเคืองแค้นโกรธเอาโทษกัน
มีสาระไร้สาระคละเคล้าบ้าง เสนอสร้างสมใจเคยใฝ่ฝัน
ได้พี่พี่ชี้แนะและผลักดัน จึงกระสันสืบสานด้วยงานกลอน
เรื่องสำคัญฉันทลักษณ์ขอพักเว้น ฉันทะเล้นเล่าแทนแอ่นอักษร
ฉันทะลึ่งตึงตังมั่งบางตอน คำยังอ่อนจำใจไหลตามลม
เพียงท่านอ่านผ่านตาพาตันตื้น เพียงท่านชื่นคลายทุกข์สนุกสม
เพียงติดตามถามไถ่ให้คำชม เพียงนิยมหน่อยหนึ่งพึงยินดี
๐ตัวละครกลอนแสดงแต่งเองหมด สถานปดเปล่าอิงสิ่งนั่นนี่
เปรียบเรื่องสร้างกลางดงพงไพรี ย่อมใส่สีเสริมเอื้อนให้เหมือนจริง
อาจละม้ายคล้ายคลึงซึ่งของท่าน ยอมรับอ่านเรียนรู้ดูหลายสิ่ง
หากแม้นผิดสะกิดไปใคร่ติติง ยินดียิ่งหลักฐานมาคานคำ
ส่วนต้นสายปลายเหตุอาเพศเรื่อง ด้วยเกี่ยวเนื่องความฝันน่าขันขำ
จึงเรียงร้อยเพียงเคาะกะเทาะจำ เป็นลำนำร้องกรองลองฝีมือ
คงเลอะเลือนเอื้อนเอ่ยเลยเรื่องบ้าง ความจำจางนานเนิ่นเกินรั้งถือ
สมองน้อยค่อยขานปานกิ้งกือ กระยึกกระยือกระดืบกระดืบคืบคลานไป
๐น้อมวันทาอาจารย์ประทานฤทธิ์ ยามขบคิดแช่มชื่นรื่นคำไข
บรมครูผู้รู้ชูดวงใจ นิมิตใหญ่ลิขิตรักสลักนาม ฯลฯ
