เหนื่อยและท้อพอกันทีชีวิตนี้
กับสิ่งที่กดดันสร้างปัญหา
ทุกๆครั้งต้องอดทนเสมอมา
รอเวลาปิดฉากเพื่อจากกัน

ยอมสูญเสียศักดิศรีที่มีอยู๋
ยอมอดสูดวงใจด้วยอดกลั้น
ทิ้งความหยิ่งผยองครองจาบัลย์
ใช้ชีวิตไปวันวันรันทดใจ

แต่วันนี้ถึงวันต้องแตกหัก
คงยากนักที่จะทำใจได้
เมื่อชีวิตมันจำเป้นต้องเป็นไป
เชิดหน้าไว้อย่าให้ใครเห็นน้ำตา
 

เหนื่อยและท้อพอกันทีความรักนี้
สารพัดสารพีมีปัญหา
เหนื่อยและท้ออ่อนและล้าเกินอัตตรา
เมื่อคุณค่าของตัวฉันไม่เคยมี

พร่ำพูดกันเพียงคำรักที่พร่ำเพรื่อ
มีเหลือเฟือเพียงคำลวงชวนบัดสี
เห็นตัวฉันมีค่าเพียงไว้ย่ำยี
พอกันทีรักครั้งนี้มันมากเกิน

แม้จะช้ำที่ต้องตัดสัมพันธ์ผูก
ดีกว่าปล่อยให้อยู่กับรักผิวเผิน
ถึงแม้รักที่มีให้มากเหลือเกิน
แต่จะยอมเดินจากไปไม่เหลียวมอง

จะไม่แคร์เพียงความรักครั้งก่อนเก่า
ที่รังแต่ทำตัวเราให้เศร้าหมอง
แม้เจ็บปวดที่ต้องขัดตัดใจปอง
ยังดีกว่าอยู่ในกองของอาจม

..............................................

อ๊ะโหยๆรู้สึกจะแรงนิดๆ เรามาผิดที่ผิดทางป่าวเนี่ย?
เหอๆ

เขาใจร้าย.....จากไป.....ไม่เหลียวหลัง
แต่เธอยัง.....มีแม่-พ่อ.....รออยู่หนา
จงคิดถึง.....รักท่าน.....นั้นให้มา
เธอจงอย่า.....ท้อแท้.....แค่รักพัง

ถึงจะหนาว.....ในอก.....อย่างฟกช้ำ
จงจำคำ.....พ่อ-แม่.....แต่หนหลัง
เอาความรัก.....ของพ่อ-แม่.....แปรพลัง
จงหันหลัง.....ให้กับทุกข์.....ลุกหนีไป

ตั้งต้นใหม่.....อย่าให้.....ใครมาหยาม
พยายาม.....ต่อไป.....ไว้ศักดิ์ศรี
สักวันหนึ่ง.....ต้องได้เจอ.....เธอคนดี
เพื่อนคนนี้.....เอาใจช่วย.....ด้วยอีกคน