เหนื่อยและท้อ...เกินก้าวต่อ....ท้อหน้าที่
ทุกนาที...ที่ล้าแรง...แกร่งไม่ไหว
บทบาทนี้...กับหน้าที่...คุณครูไทย
รู้บ้างไหม...ว่าท้อใจ...ให้อ่อนแอ

เหนื่อยและท้อ....รอแรงใจ...ให้แข็งแกร่ง
ใจล้าแรง...แต่งเติมฝัน...นั้นอย่าแพ้
ฝึกวิชา...มารผจญ...ร้องงอแง
คนอ่อนแอ...อย่าแพ้ทาง...สร้างแรงใจ

เหนื่อยและท้อ....พ่อแม่หวัง...ยังมั่นอยู่
บทบาทครู...รู้ว่าเหนื่อย...เหนื่อยแค่ไหน
เพิ่งรู้สึก...นึกล้าถอย...ให้น้อยใจ
ว่ากันไป...ใช้เวลา...ศึกษาทาง

ก็ไม่รู้...หดหู่นัก...หนักหนายิ่ง
ชีวิตจริง...ยิ่งนิยาย...หมายบากบั่น
ก้าวตามทาง...อย่างคุณครู...สู้ตามฝัน
แต่ก็พลัน...ให้หันเห...เกเรใจ

ให้เหนื่อยล้า..นักพี่จ๋า...ว่าบอกกล่าว
ให้ปวดร้าว...ราบหลบลี้...หน้าที่ใหม่
ก็รู้นี้...บทบาทนี้...ที่ตั้งใจ
แต่ไม่ไหว...ให้เหนื่อยใจ...ในฝูงชน

กลัวเหลือเกิน...ทางเดินไกล...ไปลำพัง
กลัวก้าวพลั้ง...พลังใจ..ไม่เหลือหรอ
ให้เงียบเหงา...เศร้าว่างเปล่า...ร้าวให้พอ
ไม่ให้ท้อ...ได้อย่างไร...อย่างไรดี?

กำลังใจ..จากพี่...คนดีนั่น
รับรู้มัน...แต่ก็รั้น...หวั่นใจนี้
มีคำถาม...ถามตัวเอง...อยู่ทุกที
บทบาทนี้...ที่ก้าวไป...อีกยาวไกล..เท่าไหร่กัน

ยิ่งนึกท้อ...หน้าพ่อแม่...แลตรงหน้า
พลันน้ำตา..ก็ไหลบ่า..มาให้เห็น
คิดถึงบ้าน...ต้องการกลับ...ทุกเช้าเย็น
ใจลูกเข็ญ...อยากเห็นหน้า...มารดาตน

ยิ่งเหนื่อยใจ...ให้ท้อถอย...น้อยชะตา
ใยเจ้าล้า...หมดปัญญา...หาทางพ้น
มองรูปแม่...แลรูปพ่อ...ท้อเกินทน
คิดถึงจน...ล้นน้ำตา...ล้าทั้งใจ

หรือเพราะใจ...ใช่หน้าที่...ที่เป็นอยู่
บทบาทครู...ก็สู้ไหว...แต่ใจไม่
เพราะกดดัน...หรือไรกัน...ฉันอ่อนไหว
เจ็บปวดใจ...น้ำตาไหล...ให้นองเนือง

เวลาที่เหนื่อย...เรื่อยเปื่อยนึกท้อ
เวลาที่รอ...งอนง้อชะตา...มาคลายหายเศร้า
เวลาที่เจ็บ...แล้วเก็บไปคิด...โลกนี้เพียงเรา
ที่นั่งเหงาเศร้า....เคล้าคราบน้ำตา...เหนื่อยล้าเกินทน

ลองเก็บน้ำตา..มาเยียวยาใจ...ในโลกความจริง
แม้ใครทอดทิ้ง...อย่ายิ่งท้อใจ...ให้ล้าให้หม่น
เหนื่อยบ้างท้อบ้าง...ช่างใครบางคน
เหงาใจก็ทน...อย่าบ่นชะตา...อย่าว่าฟ้าเมิน

หากยิ่งคิดยิ่งท้อ...ให้วอนขอ...รอใครสน
คงต้องทุข์...คงต้องทน...ร้อนรนใจให้ผกเผิน
อย่าใส่ใจ...สนใจตน...อย่าสนคนเมิน
เส้นทางก้าวเดิน...ให้เดินด้วยใจ...อย่าไร้เรี่ยวแรง