+1 ชอบมากมาย

อันยศศักดิ์  เปรียบไป  ดั่งหัวโขน
จะทะโมน  ทะยานไป  ในเวหา
แต่ท้ายสุด  ก็ต้องลง  พสุธา
มิอาจพา  ล่องลอย  ตลอดไป

อันทุกสิ่ง  แท้จริง  ล้วนเกิดดับ
ต้องลาลับ  ดับแน่  มิต้องไข
อย่ามัวหลง  ลาภยศ  สรรเสริญไป
ไม่เท่าไร  ก็จากไป  ไม่อาวรณ์

ยามที่มี  อำนาจ  วาสนา
คนก็พา  เคารพประ  จบสลอน
ยามสิ้นไร้  บริวาร  ก็จากจร
ที่ไหว้วอน  ก็ล้วนหาย  มลายสิ้น

หากเรามี  หัวโขน  ให้ต้องใส่
อย่าเอาใจ  ไปยึดมั่น  ถือเป็นสิน
สักวันหนึ่ง  ก็จากไป  เป็นอาจิณ
ดั่งคำยิน  สมบัติ  ผลัดกันชม

 

บทบาทที่สวมใส่      ทำอะไรที่ใส่หัว

หลงโขนจนลืมตัว     หน้าที่ตัวพึงกระทำ

ถอนโขนใส่อันใหม่     ลืมไฉนใจถลำ

บทบาทเก่าก็ละทำ    พึงกระทำหน้าที่ตน

จงทำให้ดีสุด    โขนมนุษย์ใส่หลายหน

ศิลธรรมประจำคน    อย่าลืมตนคนใส่โขน