อยากหยุดผุดฉงน ความสงสัย
อยากใช้ชีวิต ได้ราบเรียบ ไม่มีผลใดใด
อยากมีวันที่ฟ้าสดใส เหมือนใครๆเขาเป็นกัน
แต่พอเริ่มคิด ฟ้าก็มืด ฝนก็มา
เสียงฟ้าแลบฟ้าผ่า ระดมมา ราวนึกฝัน
จมอยู่ใต้น้ำ อากาศหายใจ ก็หมดลงพลัน
จมดิ่งอยู่ในภวังค์ นี่ใจฉัน เป็นอะไรไปมากมาย
สมองเบลอ ภาพละเมอ เพ้อเจ้อไกล
อยู่แสนไกล ไร้เสียง สำเนียงหาย
เดินกึ่งวิ่ง วิ่งกึ่งคลาน ใกล้ความตาย
วันที่คำพูดมากมาย ไม่มีความหมายใดใด
ไม่มีคำนิยามใดใหม่ ให้เป็นเหตุและผล
บางทีการอดทน ที่มากมาย เกินทนไหว
อาจสะสมเอาไว้ มากเกินไป
จนถึงวันที่ใจ ไม่รับฟังไม่เข้าใจ อย่างวันที่ผ่านๆมา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
