คงเป็นเรื่องที่...เราไม่อาจควบคุมได้
ทุกสิ่งล้วนมีเส้นทางเดินไป...ตามแห่งหน
จะคิดอะไรมากได้เล่า...กับจิตใจคน
แม้แต่ใจตน...ก็ยังล้น ยังขาด ไม่พอดี
บันทึกได้ไว้เพียง...สิ่งที่เคยก้าวผ่าน
และวันนี้มันก็กลายเป็น "เมื่อวาน" อย่างไม่อาจจะหลีกหนี
สิ่งที่รับไม่ได้..สุดท้าย ก็ผ่านไปทุกที
สิ่งที่เราอยากจะยึดไว้กับใจนี้...ก็มีอันต้องจากลา
สิ่ ง ที่ ห ล ง เ ห ลื อ ใ น ...มื อ ข อ ง เ ร า...
คือความโง่เขลา....ที่คิดว่าตัวเองเก่งกล้า
อยากฝืน อยากกำหนด เจ้าคำที่เรียกว่า "ชะตา"
วาดหวังว่า ตนเองจะเหนือฟ้า เหนือกว่าผู้ใด
และสุดท้าย...ฉันก็ได้ก้าวออกมาจากวงโคจร
พิจารณาทุกสิ่งย้อน....ในทุกบทตอนอย่างเอาใจใส่
เกมส์กระดานชีวิตนี้....ฉันเบื่อแล้วที่จะกำกับสิ่งใด
ฉันของนั่งมองความเป็นไป...อย่าง ผู้ชมที่ดี.
ViVee
ทักทายนะคะ ^_^