ปล่อยให้เป็นภาพจำในวันเก่า
ใจยังเฝ้าคำนึงถึงเสน่หา
แต่เมื่อรักจบไกลจากสายตา
ดังขอบฟ้ากั้นกลางยิ่งห่างไกล

ทำใจลืมเธอได้ในเพียงครู่
แต่มิสู้คิดถึงตราตรึงได้
มันยืดเยื้อเหลือคณาคราทำใจ
มักเผลอให้ความหลังยังรั้งเรา

เปลี่ยนบทบาทความรักให้ต่างที่
เป็นเพื่อนดีอยู่ไกลไม่อับเฉา
กลับยิ่งฝืนกลืนช้ำกระหน่ำเอา
ให้คนเขลาชักท้ออยากพอที

กวินพัฒน์