เหตุไฉน  ไยลอบมา  ท่าน้ำเล่า
ไร้คนเฝ้า  ข้างเคียง  เสี่ยงเพียงไหน
หากภูวนาถ  ทราบข่าว  บ่าวหลังลาย
ปากซักไซ้  มือไพล่จับ  หัตถ์เทวี



บัดนั้น..ข้าธิดา  หน้าซีด  รีบถอยผละ
เปล่งคุณพระ  ผงะกาย  คล้ายเห็นผี
ให้ตระหนก  สบจ้อง  มองเทวี
เจ็ดนารี  ทันทีเห็น  เผ่นคนละทาง

โลดเตลิด  เปิดเปิง  กระเจิงวิ่ง
เนื้อความจริง  สิ่งใด  ไม่ใคร่ถาม
โกยหน้าตั้ง  ไปตั้งหลัก  ตามหลักการ
อย่าผลีผลาม  หาญกล้า  รอท่าที

จนกระทั่ง  กำนัลใหญ่  คลายหวาดจิต
เพ่งพินิจ  พิจารณา  มารศรี
ไยกนิษฐ์  ผิดแผก  แปลกท่าที
จึงทาสี  พี่สาว  ก้าวกลับคืน

ถึงกลั้นใจ  ไม่พรั่น  มือพลันจับ
องค์นงลักษณ์  พักตร์นิ่ง  ไม่ติงขืน   
นางข้ามอง  ร้องเฮ่อ  เก้อเขินยืน 
เปลี่ยนหน้ารื่น  ชื่นสบาย  หายตกใจ

ฝ่ายเจ็ดนาง  หนีห่างกลัว  ใจรัวจ้อง
ให้ขับข้อง  แอบย่องดู  ทนอยู่ไม่ไหว
พากันเดิน  เข้ามา  สีหน้าอาย
แสร้งเฉไฉ  ใจกระดาก  เอ่ยปากพลัน

ที่น้องทิ้ง   วิ่งปร๋อ  ไม่รอพี่
ใช่ไม่มี  ไมตรี  ลี้หลบหัน
หรือหวาดกลัว  เอาตัวรอด  ลอบหนีกัน
แท้จริงนั้น  หวังรายล้อม  คุ้มครองภัย

แล้วตัดบท  กลบเกลื่อน  เอื้อนถามว่า
ไยพี่ยา  ผวาตระหนก  อกใจหาย
ไฉนจึง  ตะลึงหวาด  ขยาดใด
โปรดจงไข  ให้ฟัง  กันสักครา

พี่ใหญ่ฟัง  คำน้อง  อ้อมค้อมเอ่ย
กระไรเลย  ภิเปรยไป  ให้ขายหน้า
เห็นรูปปั้น  สำคัญเป็น  พระธิดา
เขลานักหนา  ตามัวฝ้า  น่าเจ็บใจ

หากจ้องนาง  งามนี้  ให้ดีนั้น
เรืองผิวพรรณ  วรรณกระจ่าง  สว่างใส
แต่กระด้าง  ดูกร้านแข็ง  แกร่งเกินไป
ไม่ละไม  ละมุน  ไม่นุ่มคลำ

เปรียบเทวี  ศรีสะอาง  สะคราญโฉม
ยังห่างองค์  นงราม  งามเฉิดฉัน
ทั่วสรรพางค์  อร่ามวาว  ราวพระจันทร์
ดุจสวรรค์  บันดาล  สรรค์สร้างมา

พอสิ้นคำ  กำนัลเผย  เฉลยไข
พุ่มไม้ไกว  ใบสั่น  น่าหวั่นผวา     
เสียงสวบสาบ  บาทสาว  ก้าวเข้ามา
แปดนางข้า  หน้าซีดพลัน  กอดกันกลม