เสียงเอะอะ พร่าคลอ ระล้อแว่ว
ลมบ่ายฝัน หวั่นแวว หญ้าแพรวไหว
ก้าวเหยียบย่าง รุกเร้า ฝีเท้าใคร
คล้ายวับไว ไหวผ่าน...เมื่อวานนี้
นกขันคู อยู่ท้ายป่า เรียกหาเด็ก
หินก้อนกลม ย่ามใบเล็ก หนักเต็มที่
ใจกังวาน พุ่มไม้ไหว อยู่ในที
กระสุนสับ วับตี...นก หนี บิน...
รวงข้าวหอม ดอมกลิ่น น้ำรินไหล
ใครทุกข์ยาก เข็ญใด ไม่ตัดสิน
ดินจะร้าง แล้งร้าย ไม่ยลยิน
ฝันเรามี แค่ลูกหิน...และพวกนก
เมฆลอยขาว ใช่มี แต่สีขาว
เข้าสู่วัย หนุ่มสาว ร้าวสะทก
ต่างผลิแปลก แยกย้าย ไกลถิ่นรก
กลายเป็นครู เป็นยาจก...ใครตกงาน
มองดูมือ กร้านด่าง ต่างขลาดเขลา
ผีเงินตรา พรากเรา เงาถิ่นฐาน
เป็นเด็กเสิร์ฟ คนขี้เหล้า เข้าโรงงาน
ไร้ร่องรอย เด็กน้อยพราน...แต่นานนั้น
 ****
เสียงสายลม ต้องหลังคา มาจากทุ่ง
สังกะสี เสียดสีมุง ปรุงประสาน
ฉันเอนกาย บนเปลถัก ลาพักงาน
เล่าร้อยกลอน อุดมการณ์...ของพรานนก !


    " อุดมการณ์ ของพรานน้อย "