ในวันไม่กลอน(โคลงสอง)

คิดเขียนคำร่ำร้อย.   บ่ออกสักหนึ่งน้อย
เศษเสี้ยวบทกลอน

อาวรณ์มิอาจได้      โพสต์เพื่อสักกานท์ให้
เพื่อนพ้องเพียงเห็น

แม้นใครเป็นเช่นนี้      จักบอกหนทางชี้
เพื่อแก้ขัดเขิน

มองเมินกลอนก่อนนั้น.    วางบทยาวแลสั้น
ชั่วครั้งเพ-ลา

ลองหาอันอื่นให้        คือบทประพันธ์ไซร้
แต่งแก้ขัดพลาง

จวบจางความทดท้อ.   จึงบึ่งตะบึงห้อ
หอบเหี้ยมกลอนหาญ.


           บูรพาทรนง

7 มีค. 64