โคลงสอง

วัยวานฤาจักฟื้น.   วนกลับมาชุ่มชื้น
เช่นเช้าเยาว์ชนม์

โอ้คนคือเช่นนี้       ในโลกกาลช่วงชี้
ผ่านพ้นเลยไป

สดใสลาล่วงแล้ว.   คืนค่ำคงไม่แคล้ว
โศกซึ้งครวญหา

เวลาที่ผ่านพ้น.        ทุกข์ถูกทับท่วมท้น
เปลี่ยนผู้คำนึงฯ

          บูรพาทรนง