บางค่ำคล้ายอยากอ้อนท่อนแขนอุ่น
อยากนอนหนุนบ่ากว้างอย่างเรียบง่าย
ใช้ความเงียบนำพาภาษากาย
เพื่อพร่องถ่ายความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

ฟังผีสางนางไพรร่ายปี่พาทย์
รินคำหยาดหวานหยดสักบทหนึ่ง
ระหว่างสองเรานั้น..น้ำจัณฑ์จึง
เป็นที่พึ่งอารมณ์โหมแรงไฟ

ไล่ลมหนาวผ่าวผาดที่บาดผิว
ล้อธารดื่นคลื่นริ้วระลอกใหญ่
ข้าฯ..แต่ลำน้ำนี้ สักขีใจ
ทุกเอื้อนเอ่ยความนัยคือสัจจริง

ก่อนค่ำคล้อยลับหายสุดปลายสรวง
ก่อนเดือนดวง,ดาวดับ..พร้อมกับทุกสิ่ง
ประจงจูบสุดท้ายไม่ไหวติง
แล้วดำดิ่งมโนมัยลงสายธาร