บทกวีของเรา

นั่งอ่านบทกวีที่หน้าบ้าน
สายแดดหวานทอดลงที่ตรงหน้า
วิหคน้อยโผผินบินตรงมา
ลอยลัดฟ้าอ้างว้างห่างออกไป

ลมอ่อนอ่อนหนาวกายพรายมาต้อง
งามเรืองรองผกาคราคลี่ไหว
แย้มทักทายผีเสื้อเมื่อลมไกว
พลิ้วปีกไหวระยิบยับกับยามเช้า

นั่งอ่านบทกวีทีละบท
อรรถรสนำวางใช่ว่างเปล่า
ถ่ายทอดผ่านลำนำคำพริ้งเพรา
ทั้งโศกเศร้าเคล้าผสมอารมณ์รัก

กำลังใจหวังวาดที่ขาดหาย
คืนกลับกลายเข้มแข็งแจ้งประจักษ์
เพราะมีบทกวีที่พำนัก
เป็นแรงผลักเมื่อเราเงียบเหงาใจ

บทกวีของฉันยังฝันหวาน
จากวันวานขานขับกับเช้าใหม่
แม้วันนี้พรุ่งนี้มีต่อไป
โลกสดใสร่ายพจน์รับบทกลอน

๒๘,๘,๖๓