.jpg)
มาเถิดเย้อมาเย่อ มาเยือนเฮือนหมู่เฮา
ละครเก่าเล่าเฟื่องเรื่องแต่หลัง
ถึงวันหวังหยุดรบพบสันติศานต์
ละครก่อล่อตัณหามายาวนาน
ถึงวันวารจบหมดบทสุดท้าย
……
อยู่แดนใด พสุธา เวหา ผิว์จระหาย
คืนจิตและสู่กาย นะขวัญ
แสงแดดสาดส่องฟ้า คราคราว
ฝนร่ำพรำยืดยาว อย่าสู้ (ร่ำ=หลายความหมายที่นี้แปลว่ากระหน่ำ พรำ=ฝนเล็กน้อยเรื่อยไป)
เจ็บเจียนป่วยเหน็บหนาว นึกหน่ายหนักนอ
มาเย่อะมิตรเมืองผู้ ผ่องแผ้วขวัญเอย
ต้อนรับมิตรคิดประโลมโน้มจิตมอบ
เพื่อนผู้ชอบยามยากออกปากเผย
ต้อนรับหมู่สู่ขวัญฉัน(เสมือน)คุ้นเคย
เพื่อนผู้เชยชื่นคำเช็ดน้ำตา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
