...ชั่วนิจนิรันดร...

...ชั่วนิจนิรันดร...

“...ฉันรักเธอแม้เทียบเสมอกับดวงชีวิต
รักเธอชั่วนิจนิรันดร
แม้เธอห่างไกลใจก็หวงห่วงนิวรณ์
ถึงแม้ม้วยมรณ์ ไม่ถอนรักที่มี

รักฉันนั่น เหมือนดั่งตะวันมั่นรักฟากฟ้า
รักดังหมู่ปลารักวารี
เหมือนดังกับแหวนแสนจะรักแก้วมณี
เหมือนขุนคีรีสวาทพื้นดินเดียวกัน

มากมายราวกับห้วงมหรรณพ
มิรู้จบดังกับมีทำนบกั้น
แต่มั่นคงเหมือนดั่งสิงขร ซ้อนแผ่นดินนั้น
ทั้งความซื่อสัตย์ มัดใจคงมั่น
ดั่งตะวันซื่อต่อฟ้า

ฉันรักเธอ แท้จริงเสมอไม่ลวงให้หลง
รักฉันมั่นคงดังวาจา
เห็นใจฉันเถิดหนอ ขอมอบไว้ให้สัญญา
ฉันจะบูชาชั่วนิจนิรันดร
ชั่วนิจนิรันดร
ชั่วนิจนิรันดร...”

อรุโณทัย ทอแสงแห่งรัก
โผล่มายิ้มทายทัก เหมือนรักเก่า
ที่แม้เนิ่นนานนั้น มิบรรเทา
ยังความเหงา คะนึง ส่งถึงกัน

เมื่อย้อนอ่าน อักษร กลอนลายสือ
มักคุ้นคือ สายสวาสดิ์ มิขาด, คั่น
สอดบันทึก แทรกไว้ ในจำนรรจ์
หว่างพจน์พรั่งพรูนั้น พรรณนา

คล้อยเคลื่อนกาล เหมือนหยุดอยู่กับที่
ดั่งวลี ปรานโปรด ซึ้งโสตหนา
“หากแม้นรัก จงเอ่ย เผยวาจา
แล้วหยุดห้วงเวลานั้น....นิรันดร”

Soul Searcher
Inspired to write 5/11/2019