๑๔
O เท้าย่ำกระหน่ำอุทกะผืน
ขณะคลื่นสงัดรอย
ซ่าเสียงก็เพียงชละจะพลอย
บทะคอยละห้อยครวญ
O หมายงาม .. จะข้ามทกะมหรร-
ณพะคั่นประจบจวน
หมายใครจะไหวบทะชนวน
ภวะสรวละแทรกซ้อน
O พบงาม ณ ยามอรุณะสาง
ขณะย่าง ณ ทางจร
พบเจอก็เผลออุระสะท้อน
เพราะนิวรณะว่าย-วน
O เหยียบย่างระหว่างสุริยะแสง
ประลุแต่งประโลม"ตน"
คดเคี้ยวเลาะเลี้ยวสรรพะระคน
อนุสนธิปรนเปรอ
O พรรณาประดากุสุมะชา-
ติพิลาสะเลิศเลอ
กรองกลิ่นประทิ่นรสะเสนอ
ก็ละเมอสุมาลย์มอม
O ช้อยช่อ .. พะนอพิศะขบวร
วตะอวล ฤ อดออม
โลมลูบและจูบทะนุถนอม
ขณะหอมระบัดหวน
O เกรียวกรูเพราะรู้รสะประทิ่น
ภุมรินะบินทวน
แห่ห้อมพะยอมพละกระสรวล
ก็กระอวละอิ่มเอม
O ก้าวย่างระหว่างมรรคะคระลอง
ตละปองก็ปรีดิ์เปรม
เฉกภู่เพราะรู้บทะเขษม
รสะเขมะรุมรม
O โลมพลอดตลอดรัถยะหมาย
จะละลายระหว่างลม
คือใจเพราะไร้คตินิยม
ทิฐิข่มและคอยขืน
O หลังลมระดมพละกระโชก
พรรณะโยกและหยัดยืน
อ่อนเอนกระเวนบทะ บ่ ฝืน
ก็จะคืนจะยังคง
O พร่าพรางธุมางค์ขณะตรลบ
ฤ จะสบกะรูปทรง
พร่านัยกระไรจะพิศวง
และประสงคะสืบสาว
O แจ้ง, หม่นระคนบทะประดัง
ตละครั้งและต่างคราว
งดงาม ฤ ทราม ฤ จะอะคร้าว
ระยะก้าวก็บงการ
O ก้าวไปและใจก็ทรนง
อุปสงคะดวงมาน
กรกุมผชุมจิตะผสาน
อุปทานก็ถ่ายถึง
O ร้อน, ร่มและลมพละกระหน่ำ
ยุตินำลุคำนึง
แทนร้อนก็ซ้อนนยะระรึง
บทะซึ้งก็บรรสาร
O ผ่านผายผกายนัยนะหลอม
อุระอ้อมก็พร้อมการณ์
อ้อมกอดจะพลอดกะทรมาน
ผิวะผลาญก็ยินดี



แปล .. เป็นกลอนให้ด้วย .. เอาไงอีก .. เนอะ



O เจ้าเอยยกก้าวย่างอยู่กลางน้ำ
แลเบื้องต่ำราวกระจกที่วกไหว
ซ่าเสียงเพียงซบเร้ารอยเท้าใคร
กระซิกไห้แว่วอยู่ไม่รู้วัน
O หมายรูปงามรูปฝันข้ามอรรณพ
มาบรรจบห้วงใจที่ไหวหวั่น
หมายแววตาวาบวับขึ้นฉับพลัน
เมื่อรูปหนึ่งใครนั้นเข้าพันธนา ..

.. O พบงามก็เมื่อยามอรุณรุ่ง
เริ่มใจมุ่งหมายมั่น..พร้อมฟันฝ่า
ร่วมเส้นทางสัญจรเร่ร่อนมา
แต่งคุณค่าหลากหลายขึ้นว่าย-วน ..

O ระยะช่วงทิศทางก้าวย่างเหยียบ
ร้อน, เย็นเยียบ .. โลมสลับพาสับสน
ละครั้งผ่านสะท้านทั่วทั้งตัวตน
ละครั้งหนสั่งสมสุดข่มคลาย
O เบ่งบานแห่งบรรดาบุปผาชาติ
เผยพิลาสสีสัน .. ท่ามวันฉาย
หอมกุสุมรุมร่ำลมรำบาย
ก็กำจายรอบภิรมย์ให้สมยอม
O ดูเถิด .. ช่างช้อยช่อพะนอพิศ
รูปวิจิตร, กรอมถิ่นด้วยกลิ่นหอม
สุดจะหักใจข่ม .. ไม่ดมดอม
จะหักห้อมหอมนั้นได้ฉันใด
O ประหนึ่งภู่ภุมรินที่บินว่อน
เมื่อลมย้อนหอมนั้น .. ย่อมหวั่นไหว
ถวิลหวานเกสราบุปผาไพร
จะแห่ห้อมตอมไต่ .. ทุกตัวตน
O สืบทอดเท้าก้าวย่างในทางเปลี่ยว
โค้ง, คดเคี้ยว, เรื่อรอง, มืดหมองหม่น
จึงเผยตามสำทับ .. ให้อับจน
และคอยปรนเปรอให้ .. หวั่นไหวตาม
O มีเงาทอดยืดยาวทุกคราวย่าง
มีรอยอ้างว้างเงียบให้เหยียบ-ข้าม
มีวังเวงวิเวกบท .. มีงดงาม
มีหยาบหยามขมขื่นให้ตื่นรับ
O หลังลมล่องแรงไหล-โลมไพรพฤกษ์
กิ่งลั่นคึกอ่อนเอนกระเวนกระหยับ
ดอกใบพลิกหงายคว่ำร่วงสำทับ
ต้นรากกลับฝ่าฝืนขึ้นยืนคอย
O พรางฝุ่นหนุนละอองขึ้นครองถิ่น
บดบังสิ้นแสงเงาจม .. เศร้าสร้อย
พรางนัยสุดชี้ช่องบอกร่องรอย
ย่อมปรุงปล่อยตามฤทธิ์อันจิตมี
O แจ้งหม่นเปลี่ยนปรุง .. อำรุงรอบ
ค่อยค่อยครอบลงกัก .. ส่วนศักดิ์ศรี
ขีดเส้นโลกถ้วนทั่ว .. แยกชั่วดี
ตัดสินชี้ถูกผิดทุกทิศทาง
O ก้าวไปด้วยหัวใจที่ทรนง
เคียงโฉมยงร่วมยาก .. ฝ่าขวากขวาง
ใจแนบใจ .. มือกุม, มือนุ่ม-นาง
มีศรัทธาร่วมสร้างพราวพร่างนัยน์
O กี่ร้อนจึงยากร้อนกว่าก่อนนี้
ร่มจะมีกี่ร่ม .. เป็นร่มให้-
ลมจะโหมแรงผ่าน .. ให้ผ่านไป
เพียง .. หัวใจรูปรองที่ต้องการ
O มือกุมเกี่ยวสบนัยน์ .. หัวใจหลอม
เนื้ออุ่นหอม .. รุมเร้า .. ทรวงเผาผลาญ
พรั่งพร้อมอยู่แอบออ .. ด้วยทรมาน
ยอมวายปราณมรณา .. ทั้งอาลัย

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=05-2019&date=04&group=2&gblog=109