..ความเหงาตัวเท่าช้างช่างสับสน
ตามด้วยความหมองหม่นบนทางฝัน
มองทางไหนหดหู่ดูเงียบงัน
คิดถึงเขาคนนั้นทุกวันคืน
..อยู่ใกล้มีรอยยิ้มใจอิ่มเอิบ
เหงากำเริบยามไกลให้สะอื้น
หลงละเมอเพ้อหนักรักขวัญยืน
เกรงเป็นอื่นกังวลจนพะวง
..ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์จะคิดหวง
ได้เพียงห่วงแอบรักนางอย่างลุ่มหลง
อยากบอกความในใจให้อนงค์
แต่ก็คงเพียงคิดจิตวุ่นวาย.
..ความเหงาตัวเท่าฟ้าพาละห้อย
แอบรักเธอสาวน้อยพลอยใจหาย
มารู้ตัวรักนางตอนห่างกาย
แสนเสียดายเหม่อเหงาเฝ้ารอคอย