ดั่งใบเถาเฉาเหี่ยวสิ้นเรียวยอด
เถ้าไฟมอดสิ้นเชื้อเมื่อดับขันธ์
จากไม่เจอเพ้อไม่เห็นเป็นนิรันดร์
เหลือแค่เงาเฝ้าฝันนั้นระทม

สิ้นเสียแล้วแคล้วลาไม่มาแล้ว
ดั่งเสียแก้วแพรวใสให้ขื่นขม
คนลาไกลไม่เห็นเช่นสุข-ตรม
คนอยู่เป็นเข็ญขมระทมใจ

เสียใจด้วยครับ