ธนุ เสนสิงห์
๏ พรานบุญแสนซาบซึ้งตราตรึงจิต
ด้วยมิคิดได้รับเกียรติมาแต่ก่อน
จึงหมอบราบกราบก้มพนมกร
กล่าวสุนทรตอบไปใจตื้นตัน
๏ “ขอร่วมทางกลับเคหาในครานี้
ต่อไมตรีมิตรใหม่ให้คงมั่น”
พระสุธนมิขัดตัดสัมพันธ์
จึงชวนกันคืนนครอุดรปัญจาล์
๏ ร่วมกินร่วมค้างหว่างไพรพฤกษ์
เรื่องใดนึกข้องจิตคิดปุจฉา
พรานเล่า “มีลูกเมียพร้อมหน้าพร้อมตา
อยู่ชายป่าฐานะก็พออยู่ดี
๏ แต่หม่อมฉันนั้นนิสัยติดไพรสัณฑ์
อยู่เคหาถ้านานวันปานไฟจี้
เมื่อเข้าป่าผาสุกทุกข์มิมี
ใช้ชีวีจัดเจนตระเวนไพร”
๏ ถามถึงองค์ชายาพระสุธน
“คงมากมายหลายคนด้วยหาได้
สาวร้อยเอ็ดนครามิว่าใคร
ปลงฤทัยอยู่ใต้เบื้องพระบาทา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
