หน้า ๑๐๐
๏ กลับมาเฝ้าเล่าการณ์งานขวนขวาย
แล้วแยกย้ายอีกคราอย่างหนาแน่น
ไปถึงแทบทุกถิ่นทั่วดินแดน
แต่มาตรแม้นมิสมตั้งความหวังมา
๏ ในครานี้สุเทพทิชพราหมณ์
ซึ่งออกตามทั่วไปในแดนป่า
ย้อนกลับหลังยังเจทีพารา
ทัศนามาถึงซึ่งวังทอง
๏ จึงพบทมยันตีธิดาราช
น่าอนาถราศีที่หม่นหมอง
ตั้งสติพินิจพิศตริตรอง
ว่าถูกต้องเหมือนจิตที่คิดแท้
๏ รำพึงในใจว่านิจจาเอ๋ย
วงพักตร์เคยเปล่งปลั่งดั่งดวงแข
บัดนี้หมองหม่นไหม้อาลัยแล
เหมือนบัวแผ่กลีบร้างอยู่กลางดิน
๏ คงโศกาสาหัสที่พลัดพราก
ทั้งจำจากภัสดามาไกลถิ่น
นัยนางามกว่าตามฤคคิน
เดี๋ยวนี้สิ้นแววสุขทุกข์ล้นใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
