๏ จิตห่วงใยใจกังวลถึงคนรัก
ตนทุกข์หนักแท้แท้ยังแลเหลียว
ขึ้นแนวเนาเขาวงกตที่คดเคี้ยว
บุกป่าเปลี่ยวเที่ยวหาสวามี
     ๏ แลทั่วไพรไล่พฤกษ์มฤคร้าง
ถามรายทางสิ่งใดใกล้วิถี
มวลพฤกษาผาหินถิ่นนที
องค์เทวีเพ้อรำพึงกึ่งวิกล
     ๏ โอ้ว่าจอมคีรีที่สูงเยี่ยม
เห็นเท่าเทียมเมฆาเวหาหน
วานช่วยจ้องมองมาหาพระนล
พบทรงพลแจ้งด้วยช่วยข้าน้อย
     ๏ ชั่วชีวันมั่นใจมิไกลจาก
เมื่อพลัดพรากรักเศร้าสุดเหงาหงอย
เฝ้าชะแง้แลหาตั้งตาคอย
หวนละห้อยร่ำหาพี่มาพบ
   ๏ ถามลำธารที่ขวางหนทางเอ๋ย
สายน้ำเลยรินไหลไม่รู้จบ
ห่วงหาไหมไกลล่วงห้วงอรรณพ
ว่าประสบเค็มขมหวานประการใด