หน้า ๕๑
๏ เมื่อชะตามาต่ำทรามเพียงนี้
ต่อไปมีอันใดจะให้หวัง
พเนจรร่อนเร่เที่ยวเซซัง
แล้วน้องยังติดตามพี่ทำไม
๏ น้องเองมีบ้านเมืองอันเรืองศักดิ์
ใช่จมปลักอย่างพี่นี้เมื่อไหร่
ควรคิดกลับพารารีบคลาไคล
ปล่อยพี่ไปตามทางผู้สร้างกรรม”
๏ “ไปเมืองน้องพระองค์ต้องเสด็จด้วย
ปิตุรงค์คงช่วยอุปถัมภ์
ให้น้องพรากจากไปเหมือนใจดำ
มิอาจทำดังจำนงประสงค์ดี
๏ เมื่อพี่สุขน้องนี้หนอก็พลอยสุข
เมื่อพี่ทุกข์ควรร่วมใจไม่หน่ายหนี
หน้าที่เมียภักดีผัวชั่วชีวี
มิคิดเห็นเป็นราคีชั่วชีวัน
๏ โอสถฤๅรักษาโรคโศกระงับ
ได้เท่ากับใกล้มิ่งมิตรชิดเมียขวัญ
ประคองกายใจอยู่ดูแลกัน
ถึงทุกข์นั้นหนักหนาพาผ่อนคลาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
