เหมือนป่าดง พงไพร ไก่ไม่ขัน
อัศจรรย์ จริงหนอ ท้อแค่ไหน
หรีดไม่ร้อง ระงม ตรมเพียงใด
อีกกอไผ่ ไม่เบียด เสียดสีกัน
ดาวริบหรี่ ทอแสง แรงเริ่มลด
ไม่ปรากฏ เช่นเคย ฉันเลยหวั่น
กลัวดาวน้อย ร่อยหนอ ด้วยพ้อจันทร์
คงถึงวัน สิ้นสูญ อาดูรไป
นกเขากรู กู่ก้อง หยุดร้องเงียบ
น้ำค้างเฉียบ เย็นฉ่ำ เพราะจำได้
แต่ตอนนี้ ไม่หยด รดราดใจ
จึงหมองไหม้ จิตตก หัวอกพัง
คิดจับปลา สองมือ มือไม่ไหว
หลุดมือไป หนึ่งแน่ แต่หนหลัง
เหลือเพียงเดียว เดี่ยวโดด โปรดจงฟัง
จะกักขัง ไม่ปล่อย ให้ลอยนวล
พันทอง
๔/๒/๕๗
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
