พา ตูบศักดิ์ ขึ้นรถไปเที่ยวป่า
เจ้าทำหน้าเลิ่กลั่กกระอักกระอ่วน
พอถึงป่ากระโดดลงไม่เรรวน
คงปวดมวนในท้อง จะม่องเอา
เที่ยวดมโน่นดมนี่แล้วฉี่รด
ถึงกำหนดกลับบ้านยังดิ้นเร่า
จับขึ้นรถก็ไม่ยอมวิ่งอ้อมเงา
ทำหน้าเศร้าวิ่งตาม ก็ตามใจ
มาไม่นานตูบหายจากสายตา
หยุดมองหาไม่เห็น เอ๊ะไปไหน?
ขับรถย้อนไปดู เอ๊ะยังไง?
ทำอย่างไรดีหนอ พ่อเจ้าประคุณ?
กลับถึงบ้านรออยู่อดสูหนัก
เจ้ารู้จักทางแน่แม้ไม่คุ้น
วันรุ่งขึ้นไปหาด้วยการุณ
ใจว้าวุ่นร้องหา แทบบ้าตาย
ทางกลับบ้านมีหมาดุหน้าเหี้ยม
คงเสียเหลี่ยมโดนกัดจนแพ้พ่าย
คงโดนรุมหลายตัวจนวอดวาย
แม้ร่างกายไม่เห็น ให้เหม็นเลย
ไปตามหาทุกวันจนหวั่นจิต
นอนครุ่นคิดตายแน่แย่แล้วเหวย
พอเจ็ดวันได้กลิ่นหมาตายเชย
โอ้อกเอ๋ยตูบศักดิ์ หักใจลา
ขอแผ่ส่วนกุศลที่เคยสร้าง
เทพแนบข้างสู่สวรรค์นั้นเถิดหนา
เจ้าเกิดมาใช้กรรมเคยทำมา
หมดชาติหมาเกิดใหม่ จงไปดี
กลับมาจากข้างนอกจะเข้าบ้าน
เจ้าตูบกร้านเก่งกล้าวิ่งมานี่
จอดรถพลันทันใดไม่รอรี
น้ำตาปรี่กอดเจ้าคลุกเคล้ากัน
แสนดีใจหมา,คน,เทพดลช่วย
ยังไม่ม้วยมรณากรรมาคั่น
กลิ่นมาตายมันมายังไงนั้น?
ก็เพื่อนมันคลุกมา..นึกว่าตาย..!!
ไพร พนาวัลย์
เอาเจ้า “ตูบศักดิ์”มาร่วมดีใจคุณรพีฯนะครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
