Re: ๐ เรื่องเล่าจากเจ้าโชคดี ๐

สัตว์เลี้ยงถือเป็นสินทรัพย์ของเจ้าของค่ะ
ที่ฉันอ่านมา คุณรพีกาญจน์ เลี้ยงดูสุนัขนี้เป็นอย่างดี
จากข้อสันนิษฐานของฉัน ถ้าเป็นสุนัขมีรูปลักษณะที่ดี มีเชื้อพันธุ์ที่ดี
อายุ ๓ ปีถือว่าไม่น้อยในการจะลักทรัพย์โดยง่าย แต่ก็เป็นไปได้
ยกเว้น miniaturize หรือ toy จะตัวเล็ก ลักง่าย

ลักทรัพย์เป็นอาญาแผ่นดิน ยอมความไม่ได้
แต่ตอนนี้เราไม่มีหลักฐานว่าใครเอาทรัพย์ของเราไปที่ไหน

อีกอย่างหนึ่งคือ ถ้าเราหาสุนัขพบ แล้วเขาแถลงว่า
เขาได้มาโดยสุจริต ไม่ได้ล่อลวงหรือลักมาแต่อย่างใด
เขาก็จะพ้นข้อกล่าวหานั้นด้วยฟังขึ้น

ในหมู่บ้านมีสุนัขหลายตัว แต่เมื่อมีคนเข้ามา
สุนัขเหล่านั้นก็น่าจะเห่าส่งสัญญาณ
และถ้าเจ้าโชคดีหลุดออกไป ก็ต้องเจอกับสุนัขพวกนี้ก่อน
ก็จะถูกจูงใจบริเวณนั้น ไม่น่าจะไปไหนไกล ๆ ได้
หรือถ้าตาย ก็จะเห็นซาก
สุนัขมีอาณาบริเวณของมัน
ถ้าเลี้ยงที่บ้าน ไม่น่าจะมีอาณาบริเวณถึง ๑๐ กิโลเมตรโดยรัศมี
จึงเป็นไปได้ว่าอาจจะถูกลัก และอาจจะลักตอนกลางคืน

ถ้าหน้าบ้านเป็นพื้นดินหรือหญ้า อยากให้ดูรอย
ว่ามีรอยลาก ถู ขูด อะไรที่ไหนหรือไม่

ก่อนหายไปนั้น มีร่องรอยเศษอาหาร
หรือเศษกระดูกอะไรที่เราไม่ได้ซื้อตกอยู่หรือเปล่า
ก่อนสุนัขหาย สุนัขกินอาหารหมดหรือไม่
ถ้าหน้าบ้านมีต้นไม้ มีเศษใบไม้แหว่ง ฉีก ขาด ตก บ้างหรือไม่
ขอบรั้วขอบประตู มีขนติดอยู่ด้วยหรือไม่

ฉันหวังว่าคุณรพีกาญจน์คงหมดอาลัยในเร็ววัน
จิตกลับมาเป็นปกติด้วยรู้ตามจริงว่าการพลัดพรากเป็นสิ่งธรรมดา
ด้วยบุญสัมพันธ์กับชีวิตนั้น ๆ สิ้นสุดลงแล้ว
คุณทำดีที่สุดแล้ว แต่เนื่องจากเราอยู่ในโลกที่โคจรไป
เหตุและปัจจัยย่อมทำให้การณ์นั้นเกิดปรากฏโดยเราไม่รู้เท่าทัน
ซึ่งเป็นปกติวิธีของธรรมชาติ
ยังมีอีกหลายเหตุที่จะเกิด แต่ยังไม่ปรากฏ
เมื่อเรารู้ต้นสายปลายเหตุเราจึงรู้ตลอด และดับทุกข์ได้ ใจเป็นปกติ