กลัวกระทู้จะยาวถึงคราวจบ
แต่พอพบบทกลอนดั่งนอนก่าย
จากศรีเปรื่องเลื่องชื่อระบือกราย
มาฉุยฉายร่ายมนต์สุดทนแล้ว
มองเห็นหนุ่มไหว้ครูขึ้นสู่แอก
ดั่งจะแจกฝีไม้ด้วยใจกระแด่ว
นี่คือหนึ่งยอดกวีฉายวี่แวว
ที่ออกแนวขบขันแบ่งปันยิ้ม
จงจำเริญเถิดหนอนะพ่อหนุ่ม
จงชอุ่มใจกายประพรายกริ่ม
จงพบรักใหญ่น้อยจากรอยพิมพ์
จงพบความนุ่มนิ่มชวนชิม เทอญฯ
ลุงไพร พนาวัลย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
