ไ ม่ เ ป็ น ไ ร
คำพิพากษาจากความรู้สึกข้างใน. เธอเป็นแบบนั้น
ไม่เป็นไร ฉันคงแจกจ่ายคำหวานไปวัน~วัน
เอาเถอะ ปล่อยให้ได้เพ้อฝัน เดี๋ยวคงตื่นมา
น้ อ ย ใ จ นึ ด นึ ง แ ต่ ฉั น โ อ เ ค
ก็อยู่ตัวคนเดียวว้าเหว่ .. อาจจะแค่อ่อนล้า
รู้อะไรรึเปล่า ตลอดที่ผ่านมา
เสียงใจจริง~จริงจากนายใบชา แค่อยากมีคนได้ยิน
โ ล ก ที่ มี แ ต่ ตั ว อั ก ษ ร
ดอกไม้สีหวานแห่งความอาทร จึงไม่มีใครได้กลิ่น
ในค่ำคืนที่ม่านสายฝนระรวยริน
ฉันเดินอยู่คนเดียวจนชาชิน .. ขณะที่เธอบอก
.. ฉั น ห ล า ย ใ จ ..
.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
