 ไร้ฟูกหมอนนอนห้างมิต่างเจ้า หลังคาเก่าฝาผุฤาสุขี ยามฝนพราวหนาวลมซมฤดี ทุกข์ทวีผ้าสั้นบางพันกาย ท้องว่างเปล่าข้าวตังประทังหิว ยาไส้กิ่วน้ำแก้วแก้กระหาย นอนสะดุ้งยุงกัดทั่วเนื้อตัวลาย จวบจนสายจมูกคัดหวัดเล่นงาน คงแค่สิทธิ์คิดคาดจินต์วาดฝัน เพ้อกลางวันทุกคราพางุ่นง่าน ด้วยอาภัพอับจนทนดักดาน แม้อาหารแห้งสดอดแรมเดือน ร่างผ่ายผอมจ่อมจมระทมเศร้า มีความเหงาเป็นนิจจิตเป็นเพื่อน ไร้รักแท้รักเทียมมาเยี่ยมเยือน เราเสมือนขมิ้นบินเดียวดาย  รพีกาญจน์ | ท่ามพนา ป่าไพร ไร้ไออุ่น โอบละมุน เคยเยือน มาเลือนหาย เนิ่นนานเนา สาวสอด กอดเพียงกาย นึกน่าหน่าย คล้ายคน สิ้นหนทาง ยามจะนอน รอนราน มานหม่นหมอง น้ำตารอง ครองหมอน เจียนค่อนสาง ระทวยทอด กอดตน จนเดือนจาง ย่ำสว่าง ลางเลือน ต้องเคลื่อนตน หยัดเพียงกาย ดายเดียว เที่ยวโลกกว้าง ทนอ้างว้าง ย่างไป ในทุกหน ทวีทับ จับทุกข์ คลุกกมล คอยเวียนวน หม่นท้อ เกินพอเพียง สักคนไหม ใจชาย ที่หมายป้อง เมื่อคราหมอง มองแล แม้แต่เสียง สิ้นร้างไร้ ไปพ้น คนเคยเคียง ต้องบินเสี่ยง ดุจนก โอ้อกเอย...? "ดิน" |
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
20 เมษายน 2024, 06:10:PM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: :::::มีค่าเวลาเธอเหงา:::::.....? (อ่าน 25576 ครั้ง) |
| ||||||||||
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
Email:
