......ตอนเช้ามืดฝนตกนิดๆ...มี๊ชวนหนูไปเดินที่หาดแต่หนู...เมื่อยน่ะค่ะ...หนูเลยนอนต่อ...วันนี้มี๊บอกว่ามี๊เดินไปทะเลทางลัดค่ะ...มันเป็น

ทางเล็กๆมีต้นไม้ต้นใหญ่ๆครึ้มเหมือนป่าอากาศเย็นมี๊บอกว่ามีกลิ่นดอกไม้หอมๆด้วยไม่รู้ดอกอะไรข้างๆทางเป็นสวนที่มี๊อยากเดินตามหาดอก

ไม้แต่เค้ามีเจ้าของน่ะค่ะมี๊เลยไม่เข้าไป......เกือบถึงทะเลมีคนเค้าเลี้ยงตัวห่านด้วยค่ะมี๊เคยชี้ให้หนูรู้จักกับเค้า...วันนี้ทะเลไม่มีเปลือกหอย

เลยแต่มี๊บอกว่าพระอาทิตย์ขึ้นสวยดี..มี๊ตัดดอกพุดซ้อนที่ดอกเค้าโตๆมาใส่ชามแก้วสวยๆวางไว้บนโต๊ะห๊อมมมมหอม...พี่ดอกพุดเค้าเพิ่ง

มีดอกแรกกับดอกที่สองมา๒วันแล้ววันนี้ถ้าโดนแดดพี่เค้าก็จะห่อเหี่ยวมี๊เลยตัดเค้ามาให้น้ำกิน.....ฟ้าร้องอีกแล้วค่ะแต่หนูไม่กลัว...เพราะมี๊

อยู่ตรงนี้เอง....



......ข้างเส้นทางเล็กๆ...บนเนินดินสูงในสวนร่มครึ้ม....เป็นที่นอนสุดท้ายของ...วันเพ็น....เสียงคลื่นและน้ำค้างคงทำให้เค้าตื่นในชีวิต

ใหม่ที่เป็นสุข...แต่ไม่ลืมมี๊




……๖  กรกฎาคม  ๒๕๕๕

...หนูรู้สึกไม่ค่อยสบาย ...หนูไม่อยากกินอะไร ....หนูไม่อยากให้มี๊ไม่สบายใจหนูเลยกินแบรนด์ที่มี๊ป้อนได้นิดเดียวหนูก็...กินไม่ได้....

หนูเอาไส้กรอกเซเว่นที่หนูชอบไปซ่อนบนเบาะของหนูใต้ผ้าห่ม...มี๊หน้าเศร้ามากเพราะหนูไม่เคยซ่อนอะไรเลย



.......๗   กรกฎาคม   ๒๕๕๕


...มี๊พาหนูมาหาหมอ...มี๊จ้างรถเด็กตัวดำๆที่หนูเคยเล่าไงคะ ....หนูสดชื่นขึ้น....ได้มองภาพต่างๆ....หนูได้เห็นหาดสวนสนด้วยค่ะ....

ลมพัดผมหนูกระจาย....ถึงร้านหมอหนูลงจากรถเองนะคะ...มี๊ไม่ต้องเหนื่อยอุ้มหนู...หมอบอกว่าหนูต้องผ่าตัด...มี๊บอกว่าขอตัดสิน

ใจ......มี๊พาหนูกลับบ้าน....มี๊ให้หนูกินยาที่หมอให้มา....หนูรู้สึกไม่สบาย....มี๊โทรหาน้าติ๊กน้องชายป้าติ๋มพาหนูกลับไปหาหมออีกครั้ง...

หมอจิ้มเข็มแหลมๆที่มีน้ำเกลือให้หนู...มี๊ไม่ยอมให้หนูนอนที่ร้านหมอ....มี๊นอนเฝ้าหนูทั้งคืน...คอยจับขาสั้นๆของหนูไม่ให้งอมี๊กลัวว่า

เลือดจะไหลย้อน...มี๊นอนกับหนูทั้งคืน....แล้วมี๊ก็ตัดสินใจ....ยอมให้หมอผ่าตัดหนู





......๘   กรกฎาคม   ๒๕๕๕




...มี๊พาหนูมาร้านหมอ...กอดหนูตลอดเวลา....แล้วหนูก็สลบค่ะ.......หนูตื่นไม่ได้แต่หนูรู้สึกว่ามี๊เรียกหนู...เอาน้ำแข็งเย็นๆประคบตาม

ตัวหนู...แต่หนูก็ตื่นไม่ได้


......๙   กรกฎาคม   ๒๕๕๕


.....มี๊รอให้ถึงเวลาเช้า....เวลาของการรอทรมานเหลือเกิน....ล่วงเวลาจนสาย...ใจชื้นว่าหนูจะปลอดภัย....แล้วทุกอย่างก็หายวับไปกับ

ตาและหัวใจของมี๊......;วันเพ็น...จากมี๊ไปแล้ว

......๙กรกฎาคม๒๕๕๕....หนูจากไป...จากตัวหนังสือที่มี๊ถ่ายทอดความทุกข์ของมี๊ผ่านสู่เพื่อนในบ้านกลอนไทย....ความห่วงใยและ

อาทรทีมีต่อหนูจากเพื่อนๆที่นี่....เป็นคำปลอบโยนที่ที่ให้มี๊สร่างทุกข์.ได้ส่วนหนึ่ง...   บทตอนใดที่ทำให้คนอ่านมีรอยยิ้ม...ขออุทิศ

ความดีงามทั้งสิ้นให้หนู....วันเพ็น....และสรรพชีวิตที่ได้เอ่ยนาม....ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาอ่านไดอะรี่ของ...วันเพ็น...และขอขอบ

คุณเวปมาสเตอร์บ้านกลอนไทยที่เปิดห้องใหม่ห้องนี้...บุญรักษา   ค่ะ





......โปรยเมล็ดดอกบัวดินมากมาย

...สักวันคงขจรขจายเป็นบุปผา

...กล่อมหนูด้วยกลีบเกสรอ่อนผกา

...แทนคำว่า.....คิดถึง...คิดถึงเหลือเกิน



......จุดบกพร่องมากมาย....เท่าที่ตัวเราเองเห็นในบันทึกของ..วันเพ็น...หากมีท่านใดอยากวิจารณ์หรือชี้แนะ...ยินดีรับฟังเพือนำไปแก้ไข

ค่ะ

[email protected]