น่าเหนื่อยหน่ายพายฝ่าธาราหลาก
คงลำบากยากถึงซึ่งที่หมาย
คอยยื้อยุดอุดเรือเบื่อใจกาย
ช่างวุ่นวายหน่ายจริงสาวยิงเรือ
ริบปืนทิ้งมิ่งสมรมาอ้อนออด
แล้วสวมกอดพลอดพร่ำย้ำให้เชื่อ
มธุรสพจมานเฝ้าจานเจือ
หมั่นพร่ำเพรื่อเยื่อใยให้งงงวย...
-บูรพาฯ-
ป.ล.เชื่อพี่...แล้วดีเอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
