ผมชอบตัวอย่างที่ ๓ ของคุณแป้งน้ำ
เพราะได้อารมณ์
.........
แม่จ๋า
หนูหิวเหลือเกิน
ทำไมเราไม่มีข้าวกินเหมือนคนอื่นเขา
......
แม่ตอบ
เรามันจนนี่ลูก
น้ำตาแม่ไหล..อาบแก้ม
......
แม่จ๋า
แม่อย่าร้องไห้
หนูไม่หนาว หนูไม่หิวแล้ว
...........
กลอนเปล่า...อะไรเปล่า...ก็คือเปล่าสัมผัสนั่นเอง..แลเปล่าจากการกำหนดคำในวรรค
กลอนเปล่า มักจะตบท้ายให้คิดเอาเอง จินตนาการให้ไกล
ดังเช่นกลอนเปล่าบทนี้ มำให้จินตนาการถึงความรักของลูก
แม้จะไร้เดียงสา แต่ความรักแม่นั้นยิ่งใหญ่เหลือเกิน
เพียงไม่อยากเห็นน้ำตาของแม่ ก็ดับความหนาวและความหิวเสียสิ้น
นี่คือเสน่ห์ของกลอนเปล่า ซึ่งไม่ต้องถูกบังคับด้วยกฎของฉันทลักษณ์กดอยู่
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
