Re: รวมบทประพันธ์ของ สนอง เสาทอง

ศตอีสปนิทานคำกรอง
๑๗.
แร้งกับหมาป่า

๑.
หมาป่าเพียรแกร่วเฝ้า        ทองคำ
มโนพร่ำอวยค่าล้ำ              สิ่งแก้ว
แหนเห่ออยู่เช้าค่ำ              รั้นโง่
ผอมผ่ายโซบ่แคล้ว              ชีพม้วยประโยชน์ไฉนฯ

๒.
กาลครั้งหนึ่ง มีหมา เที่ยวจรจัด       แสนอัตคัด อาหาร ข้าวปลาเนื้อ
ด้วยไม่มี เจ้าของ คอยจุนเจือ            อนาถเหลือ ผ่ายผอม เทียวแรมรอน
มาวันหนึ่ง เจอกอง กระดูกมนุษย์       หมานั่งทรุด ดีใจ โห่เห่าหอน
ด้วยโชคดี พบศพ คนตายนอน            เจ้าหมาจร คุ้ยซาก อยู่วุ่นวาย
ทันใดนั้น หมาเจอ ทองคำแท่ง           เปล่งวับแสง เข้าตา เจ้าใจหาย
ด้วยรู้ว่า ทองนั้น ค่ามากมาย           มนุษย์ทั้งหลาย บูชา คุณค่าทอง
เจ้าหมาจร นอนเฝ้า ทองคำนั้น          ผ่านคืนวัน แหนอยู่ ด้วยหวงของ
เฝ้าทองคำ ค่ำเช้า ไม่ไตร่ตรอง           ในที่สุด หมาต้อง อดโซตาย
ฝ่ายเจ้าแร้ง เฝ้าดู อยู่ไม่ห่าง              เมื่อหมาตาย ปีกกาง ร่อนที่หมาย
จิกกินเนื้อ หมานั้น อิ่มสบาย            แล้วครวญใคร่ รำพึง ถึงหมาจร
โอ้อนิจจา ชะตา เจ้าหมาโง่                 ทนหิวโซ ถึงตาย เฝ้าทองก้อน
หวงในสิ่ง ไร้ค่า มิอนาทร              จึงเดือดร้อน ม้วยมรณ์ ด้วยอดเอยฯ

๓.
คตินิทาน เรื่องนี้ ท่านสอนว่า
อันคุณค่า สิ่งของ ต้องประสงค์
ประโยชน์สม แต่ใคร อาจเจาะจง
กับบางใคร ฝุ่นผง ไร้ค่าเอยฯ

๔.
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ของบางอย่างก็มีประโยชน์เฉพาะกับคนบางคนเท่านั้น”