มองบัวขาวพราวเด่นอย่างโดดเดี่ยว
เพียงหนึ่งเสี้ยวดวงใจสู่ใครหนึ่ง
ผู้มิ่งมิตรกัลยาติดตราตรึง
ยังคำนึงถึงอยู่มิรู้วาย
เธอชอบดอกบัวขาวสกาวสวย
ระรินรวยกลิ่นหอมมิยอมหน่าย
เมื่อไหร่หนอได้พบประสบกาย
จะถวายดอกบัวให้บูชา
เห็นบัวขาวครั้งใดพาใจเศร้า
คิดถึงรักครั้งเก่าที่เยาว์ค่า
ดั่งติดค้างหว่างกรรมที่ทำมา
จึ่งร้างลาลืมเลือนดั่งเดือนแรม
แม้เกิดจากโคลนตมไร้ชมชื่น
เคยสะอื้นขื่นขมระทมแต้ม
แต่ด้วยบุญวาสนาเข้ามาแจม
เจ้าจึงแจ่มบรรเจิดชนเชิดชู
ขอขอบคุณสวรรค์บันดาลให้
สัมผัสใจบัวเรียงได้เคียงคู่
เพียงในฝันสวรรค์เบี่ยงเลี่ยงลงคู
ยอดพธูคือขวัญตาใต้ฟ้างาม
“ไพร พนาวัลย์”
เพียงหนึ่งเสี้ยวดวงใจสู่ใครหนึ่ง
ผู้มิ่งมิตรกัลยาติดตราตรึง
ยังคำนึงถึงอยู่มิรู้วาย
เธอชอบดอกบัวขาวสกาวสวย
ระรินรวยกลิ่นหอมมิยอมหน่าย
เมื่อไหร่หนอได้พบประสบกาย
จะถวายดอกบัวให้บูชา
เห็นบัวขาวครั้งใดพาใจเศร้า
คิดถึงรักครั้งเก่าที่เยาว์ค่า
ดั่งติดค้างหว่างกรรมที่ทำมา
จึ่งร้างลาลืมเลือนดั่งเดือนแรม
แม้เกิดจากโคลนตมไร้ชมชื่น
เคยสะอื้นขื่นขมระทมแต้ม
แต่ด้วยบุญวาสนาเข้ามาแจม
เจ้าจึงแจ่มบรรเจิดชนเชิดชู
ขอขอบคุณสวรรค์บันดาลให้
สัมผัสใจบัวเรียงได้เคียงคู่
เพียงในฝันสวรรค์เบี่ยงเลี่ยงลงคู
ยอดพธูคือขวัญตาใต้ฟ้างาม
“ไพร พนาวัลย์”
บัวดอกโทน โคนเหง้า เผ่าใต้ตม
สุดระทม ขมเหงา เขาหมิ่นหยาม
ไร้ศักดิ์ศรี พงศ์เผ่า เรามิงาม
เกิดขึ้นตาม ยถากรรม จะนำพา
เกิดขึ้นมา กว่าพ้น โดนหยามเหยียด
เขารังเกียจ เทียบเผ่า มิเข้าท่า
มาลีอื่น ดื่นพันธุ์ นั้นหงส์ฟ้า
บัวเหมือนกา ต่ำศักดิ์ จมปลักเลน
วาสนา ชะตาตน หม่นหนักหนา
มิมีหน้า ยื่นไป ให้ใครเห็น
ตั้งแต่เล็ก คุ้มใหญ่ ใจลำเค็ญ
อยากจะเป็น ผกาสี มีราคา
มิอาจเอื้อม เดือนดาว พราวสูงล้ำ
ตัวตนต่ำ จำใจ บัวไร้ค่า
ขอก้มหน้า ยอมรับ กับชะตา
เลิกอิจฉา ผกาอื่น ยืนที่เดิม
สุดระทม ขมเหงา เขาหมิ่นหยาม
ไร้ศักดิ์ศรี พงศ์เผ่า เรามิงาม
เกิดขึ้นตาม ยถากรรม จะนำพา
เกิดขึ้นมา กว่าพ้น โดนหยามเหยียด
เขารังเกียจ เทียบเผ่า มิเข้าท่า
มาลีอื่น ดื่นพันธุ์ นั้นหงส์ฟ้า
บัวเหมือนกา ต่ำศักดิ์ จมปลักเลน
วาสนา ชะตาตน หม่นหนักหนา
มิมีหน้า ยื่นไป ให้ใครเห็น
ตั้งแต่เล็ก คุ้มใหญ่ ใจลำเค็ญ
อยากจะเป็น ผกาสี มีราคา
มิอาจเอื้อม เดือนดาว พราวสูงล้ำ
ตัวตนต่ำ จำใจ บัวไร้ค่า
ขอก้มหน้า ยอมรับ กับชะตา
เลิกอิจฉา ผกาอื่น ยืนที่เดิม
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
