ปลายพู่กันสะบัดจารงานอักษร

แม้โอนอ่อนก็สบกลิ่นของหินผา

ได้ซาบซับเสพเกสรซ่อนใต้ศิลา

กรองผกา...กรานทุกบท...ทุกรจนัย

                  สียะตรา



ปณิธานกวี  อังคาร  กัลยาณพงศ์

   ฉันเอาฟ้าห่มให้           หายหนาว
ดึกดื่นกินแสงดาว           ต่างข้าว
น้ำค้างพร่างกลางหาว         หาดื่ม
ไหลหลั่งกวีไว้เช้า           ชั่วฟ้าดินสมัยฯ
 
 ใครดูถูกดูหมิ่นศิลปะ               อนารยะไร้สกุลสถุลสัตว์
ราวลิงค่างเสือสางกลางป่าชัฏ    ใจมืดจัดกว่าน้ำหมึกดำ
เพียงกินนอนสืบพันธุ์นั้นฤา        ชื่อว่าสิ่งประเสริฐเลิศล้ำ
หยาบยโสกักขฬะอธรรม            เหยียบย่ำทุกหย่อมหญ้าสาธารณ์
ภพหน้าอย่ามีรูปมนุษย์              จงผุดเกิดในร่างดิรัจฉาน
หน้าติดดินกินขี้เลื้อยคลาน         ทรมานทุกข์ร้อนร้ายนิรันดร์เอย ฯ

คารวะด้วยอาลัย  เนิน จำราย
ขอบพระคุณที่มา :  http://www.rsu.ac.th/soc/corner01.html