ตะวันรอนทอนแสงแดงสลัว
ความมืดมัวทั่วสนิททุกทิศา
เคยเคียงอยู่คู่กันขวัญนภา
จำต้องลาพาพรากจากอัมพร
เคยเคียงกายสายสวาทยามขาดน้อง
ใจลอยล่องท่องฟ้าหาสมร
ยิ่งใกล้ค่ำย่ำฤทัยให้อาวรณ์
จะขาดรอนอ่อนโรยระโหยตาม
เปรียบอกพี่นี้เป็นดังเช่นฟ้า
เปลี่ยววิญญาณ์ครารักมิพักถาม
เหมือนสิ้นแสงแรงล้าจากฟ้าคราม
รักอ่อนลามยามตะวันนั่นอ่อนแรง...
" บูรพ์ "
ตะวันอ่อน.รอนใจให้ไหวลับ
ดวงวันวับจับฟ้านภาแสง-
แสดเหลืองเรืองเรื่อเมื่อฟ้าแดง
คล้ายสิ้นแรงนัยแฝงแห่งจากลา
สายสวาทขาดผึงตะลึงจ้อง
น้ำตานองมองเลือนต้องเบือนหน้า
อัสดงลงลับดับอุรา
รอตะวันสู่ “บูรพา” อย่างล้าใจ
ในระหว่างโรยรายกรายผ่านล่วง
แสงช่วงดวงรอนยังอ่อนไหว
คล้ายกับขับประโลมชโลมใจ
อัสดงยังคงไว้ซึ่งนัยงาม
ก้าวแรกฯ...
ดวงวันวับจับฟ้านภาแสง-
แสดเหลืองเรืองเรื่อเมื่อฟ้าแดง
คล้ายสิ้นแรงนัยแฝงแห่งจากลา
สายสวาทขาดผึงตะลึงจ้อง
น้ำตานองมองเลือนต้องเบือนหน้า
อัสดงลงลับดับอุรา
รอตะวันสู่ “บูรพา” อย่างล้าใจ
ในระหว่างโรยรายกรายผ่านล่วง
แสงช่วงดวงรอนยังอ่อนไหว
คล้ายกับขับประโลมชโลมใจ
อัสดงยังคงไว้ซึ่งนัยงาม
ก้าวแรกฯ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
