ห้องนอนนั้น มองเห็น เด่นชัดนัก
ภาพคนรัก ปักลง ตรงอกฉัน
ตื่นลืมตา ฟ้าหม่น ยังงงงัน
แล้วแสงจันทร์ พลันหาย คล้ายแกล้งเรา
หมอกลงหนา ยามเช้า เหงามาครอบ
ใจเริ่มกรอบ หักพัง นั่งอับเฉา
คะนึงหวน ครวญคร่ำ ใจสั่นเทา
หัวอกเก่า ยิ่งเจ็บ เหมือนเล็บแทง
จะหายา อะไร มาใส่หนอ
จึงจะพอ หายหด อดแสลง
ต้องยาใจ เท่านั้น หวั่นระแวง
เป็นยาแดง คงไม่หาย ตายแน่นเธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
