มันไม่เห็นคุณค่าเจ้าตา-เข้
มันเกเรคาบไปว่ายย้อนคลื่น
นึกสงสัยทำไมมันไม่กลืน
รสคงขื่นคงขมอมแล้วคาย
หากตะเข้ไม่กินบอกดินน้อง
เจ้าไม่ต้องกลัวว่าจะเสียหาย
มันอาจคิดทีหลังนั่งเสียดาย
เหนียวมากมายหนังดินกินไม่ลง
ณัชชา
มันเกเรคาบไปว่ายย้อนคลื่น
นึกสงสัยทำไมมันไม่กลืน
รสคงขื่นคงขมอมแล้วคาย
หากตะเข้ไม่กินบอกดินน้อง
เจ้าไม่ต้องกลัวว่าจะเสียหาย
มันอาจคิดทีหลังนั่งเสียดาย
เหนียวมากมายหนังดินกินไม่ลง
ณัชชา
พาดหัวหาง คางหย่อน นอนเกยตื้น
ลืมตาขึ้น แขม่วพุง สะดุ้งโหยง
ต้องกลิ่นคาว สาวแซ่ แม่ดินดง
พางวยงง ล่องน้ำ ยามค่ำคืน
ที่คาบไว้ ใช่ว่า ฆ่านวลน้อง
หมายประคอง ป้องตน พ้นภัยอื่น
มีเสือดู งูเห่า มันเฝ้ายืน
อาจจับกลืน ร่างกิน ถึงสิ้นลม
ไม่กลัวนะ ตะเข้ ขาเกข้าง
ตาฝ้าฟาง ถอยถด หมดแรงโหม
ได้แต่ยิ้ม พริ้มตา ปากว่าชม
ฟันน้ำนม สักซี่ ไม่มีเลย
คือ ฟันแท้มันร่วงหมดแล้วอ่ะ อิอิ
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
