ความเจ็บช้ำช้ำใจใช่อกหัก
เมื่อแรกรักน้ำต้มผักพี่ว่าหวาน
ด้วยความรักภักดีนวลนงคราญ
อยู่เนิ่นนานน้ำผึ้งหวานพาลระทม
ความสุขสันต์พลันเหือดหายมลายสิ้น
ยอดยุพินเริ่มดุด่าว่าทับถม
พูดถากถางถูไถไม่ชื่นชม
ขาดนิยมชมชอบลอบนินทา
ฝืนอยู่ไปใจยิ่งเศร้าปวดร้าวจิต
ขาดญาติมิตรยังขัดแย้งแกล้งโหยหา
ความรักทรุดสุดแสนรักชักอำลา
เกิดชาติหน้าอย่าเจ็บช้ำ...น้ำตาริน..
ริน ดอนบูรพา
๑๙ ก.ค. ๕๕
เมื่อแรกรักน้ำต้มผักพี่ว่าหวาน
ด้วยความรักภักดีนวลนงคราญ
อยู่เนิ่นนานน้ำผึ้งหวานพาลระทม
ความสุขสันต์พลันเหือดหายมลายสิ้น
ยอดยุพินเริ่มดุด่าว่าทับถม
พูดถากถางถูไถไม่ชื่นชม
ขาดนิยมชมชอบลอบนินทา
ฝืนอยู่ไปใจยิ่งเศร้าปวดร้าวจิต
ขาดญาติมิตรยังขัดแย้งแกล้งโหยหา
ความรักทรุดสุดแสนรักชักอำลา
เกิดชาติหน้าอย่าเจ็บช้ำ...น้ำตาริน..
ริน ดอนบูรพา
๑๙ ก.ค. ๕๕
น้ำตาหลั่ง คั่งแค้น สุดแสนข่ม
ปวดปร่าตรม จมจน คนหยามหมิ่น
อ่อนล้าแรง ไคว่คว้า ถลาบิน
รักพังภิณท์ จินต์ขัง อ่างน้ำตา
สองมือปาด หยาดน้ำ ที่ฉ่ำชื้น
สุดกล้ำกลืน ยืนสะทก อกเหว่ว้า
แลทางใด อับหม่น จนปัญญา
วาสนา มัวหมอง ต้องลาไกล
ปวดปร่าตรม จมจน คนหยามหมิ่น
อ่อนล้าแรง ไคว่คว้า ถลาบิน
รักพังภิณท์ จินต์ขัง อ่างน้ำตา
สองมือปาด หยาดน้ำ ที่ฉ่ำชื้น
สุดกล้ำกลืน ยืนสะทก อกเหว่ว้า
แลทางใด อับหม่น จนปัญญา
วาสนา มัวหมอง ต้องลาไกล
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
