วิชชุมมาลาฉันท์ ๘
๐ฉันเป็นเต่าป่า……….คลานมาโดดเดี่ยว
เสือร้ายหมายเคี้ยว…..เดินใกล้เข้ามา
ไม่มีใครช่วย…………..ฉันม้วยแน่หนา
จึงได้หลับตา………...หดหัวกลัวตาย
๐เสือเขี่ยตัวฉัน……….ใจนั้นโหวงเหวง
อุ้งเท้าสาวเร่ง…………ฉันหมุนวุ่นวาย
เสือโง่อย่างนี้………….ยินดีเหลือหลาย
ฉันได้ผ่อนคลาย………สุขแท้แน่นอน
๐เสือคงท้อมาก……….เดินจากจรไป
ฉันโผล่หัวใหม่………..อยู่ใกล้ไม้ขอน
แต่ยังท้องหงาย……….อยากไหว้ขอวอน
เสือกลับมาก่อน……….คว่ำกายให้ที!ฯ
อริญชย์
๔/๗/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
