ขอบคุณภาพจากInternetค่ะ
... อยู่กับความทรงจำอันล้ำค่า
ประทับตราโศกเศร้าเหงาเสมอ
ทุกข์จากคนที่เราเฝ้าอยากเจอ
ถึงรอเก้อคือรางวัลอันยากเลือน ...
... เธอชอบส่งตาซึ้งซึ่งน่ารัก
ยิ้มหวานนักหาใครไม่มีเหมือน
หลายสิ่งคือสื่อใจไว้ย้ำเตือน
คนเป็นเพื่อนเที่ยวเตร่ทุกเวลา ...
... ปากช่างอ้อนเสมอเผยอยิ้ม
ดั่งแกล้งพิมพ์ใจให้เสน่หา
จมูกงอนนิดนิดจำติดตา
บ่งบอกว่าขี้งอนเช่นตอนนี้ ...
...เธอทำโทษให้รอนานพอแล้ว
ไร้วี่แววเลิกงอนถอนคลายคลี่
เฝ้านับวันนับเวลานับนาที
นานเป็นปียังรออยากขอเจอ ...
... เดี๋ยวนี้คิดถึงผู้อยู่ห่างไหม
ฉันคนไกลยังหวงห่วงเสมอ
คงไม่มีวันใดได้พบเธอ
ต้องพร่ำเพ้อโศกศัลย์ทุกวันคืน ...
...นับแต่นี้ต่อไปเธอไม่เหงา
เพราะมีเขาปลอบใจให้สดชื่น
รับความสุขสมหวังอย่างยั่งยืน
จึงระรื่นปลาบปลื้มลืมสัญญา ...
ประพันธ์โดย
ดาว อาชาไนย
จากเล่ม บทกลอนรัก เสี้ยวอารมณ์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
